jesli mama robi dobra szarlotke
a Tata nauczyl cie wbijac gwozdzie
wiec w sumie im sie nalezy
a co jesli oni ciebie tylko dlatego,
zeby byl ktos, kto poda szklanke wody?
a co jesli wszyscy wokol udaja?
bo fajnie jest miec do kogo napisac:
kup chleb, zrob pranie, wyprowadz psa
i w sms-ie jest tylko ten chleb, i to pranie, i ten pies
i jeden pies, do kogo to napiszesz
bo jest fajnie
a co jesli to wszystko nieprawda
a prawda to tylko krew, pot i lzy
i wszystko inne, co slone lub gorzkie
a slodycz wymyslil ktos, zeby oslodzic gorycz
i uwierzylismy, ze da sie to zrobic
i mimo iż czasem watpimy
to fajnie jest dac sie nabrac na taka sztuczke magiczna
bo jest fajnie
Hej, w końcu, ponad miesiąc po premierze, gdy wrzawa wokół tego filmu już niemal zupełnie ustała, pojawia się mój tekst na jego temat.
Czy dołoży cokolwiek do dyskusji?
A czy kogokolwiek to obchodzi? xD
Na wstępie chciałbym się odnieść do burzy, jaką ten film wywołał wśród fanatyków Odległej galaktyki. Jeśli zerkniecie teraz na stronę produkcji w serwisie Rotten Tomatoes, zobaczycie, że pomimo pozytywnego przyjęcia w gronie krytyków (91% na tomatometrze, przy średniej 8,1/10), to oceny miłośników gwiezdnej sagi są podzielone. Statystycznie rzecz ujmując, podzielone na pół (49% pozytywnych ocen, przy średniej 6/10). I to naprawdę było widać w internetach.
Chcę więc przypomnieć, że każdy ma prawo do własnej opinii i może ją głośno wyrażać (o ile – rzecz jasna – zgodna jest z moją). Dlatego więc zapraszam do dyskusji, gdy już przeczytacie moje argumenty. Bo mi się ten film nie podobał i o ile nie nazwałbym go porażką 2017 roku, to na pewno był sporym zawodem.
Pierwszy poważny problem miałem już na samym początku. Gdy Poe wyleciał, żeby wysolować flotę Pierwszego Porządku i zaczął śmieszkować przez komunikator z Huxem, żachnąłem się zażenowany. Poważnie, to przecież był poziom Gwiezdnych jaj, przez te pierwsze minuty zastanawiałem się, czy czasem widzowie na tym seansie nie padli ofiarą jakiegoś żartu ze strony kina lub studia, a prawdziwy film się zacznie dopiero za chwilę.
Zaraz potem mamy sekwencję z gry wideo, w której Poe niszczy wszystkie działka wielgachnego statku, a BB-8 mija Jar-Jara z lewej, wykonując drugie okrążenie w wyścigu po laur pierwszeństwa w kategorii „miał być śmieszny, ale irytuje”. Potem, niemalże momentalnie, następuje zwrot tonu o sto osiemdziesiąt stopni. Ze scen komediowych podśmiechujków superpilota przechodzimy do akcji rodem z filmów o ataku na Pearl Harbour. Ludzie giną, jest podniośle, wszyscy są gotowi zgiąć w walce z Początkowym Porządkiem i w gruncie rzeczy właśnie to się dzieje – Rebelia, a nie – przepraszam – ruch oporu ucieka zdziesiątkowany.
Te dwa fragmenty, następujące bezpośrednio po sobie, tak różne w tonie, zupełnie wybiły mnie z filmu i siedziałem na sali kinowej, zastanawiając się, co ja właściwie oglądam i czy nie byłoby lepiej rzucić popcornem w ekran i wyjść.
No ale skoro już zapłaciłem za bilet (i za popcorn!), to zostałem do końca seansu.
Z początkiem filmu wiąże się również inny problem, jaki z nim mam – kompletnie nie rozumiem, jak wygląda rozkład sił w galaktyce. To pytanie Ostatni Jedi pozostawia bez odpowiedzi. Nie wiadomo, jak Pierworodny Porządek zdobył fundusze na trzęsienie całą galaktyką (mimo iż ich zasoby wydają się być mocno ograniczone…), dalej nie rozumiem, po co wstawiano do TFA Nową Republikę, od której musiał się odłamywać ruch oporu, skoro została ona zamieciona pod dywan i najwyraźniej nie ma już żadnego znaczenia politycznego albo militarnego… o ile jeszcze cokolwiek z niej pozostało.
I zanim ktoś wjedzie na białym koniu, to uprzedzam:
Nie, takiego problemu nie było w Oryginalnej trylogii. Tam było wiadomo, że jest potężne Imperium, które trzęsie całą galaktyką, a Rebelia bohatersko się przeciwstawia. Tutaj, z racji tego, że WIEMY, co działo się wcześniej, naturalne byłoby wyjaśnienie tych spraw, naświetlenie obecnego status quo. Dziwne i niezrozumiałe dla mnie jest też to, że zaraz po zniszczeniu planetarnej Gwiazdy Śmierci, Prapremierowy Porządek jest w stanie przegrupować się i uderzyć w bazę ruchu oporu. Czy oni czasem nie stracili swojej głównej bazy?
Okropecznie też nie mogę przeboleć całej sekwencji „pościgu” za flotą ruchu oporu. Bo okazuje się, że Debiutancki Porządek wszedł w posiadanie technologii pozwalającej śledzić statki w nadprzestrzeni. Więc po tej batalii z początku filmu, po której ruch oporu na swoich trzech statkach na kiju ucieka, zaraz za nimi z nadprzestrzeni wyłania się potężna flota, startują myśliwce, masakrując pozostałości po myśliwcach ruchu oporu. Nagle jednak zostają odwołane, wracają do hangarów i rozpoczyna się powolny pościg. Motyw jest taki: ruch oporu nie może uciec, bo mają za mało paliwa, a poza tym i tak zaraz by zostali namierzeni. Z kolei siły FO mają statki uciekających wrogów poza zasięgiem dział, więc tylko za nimi powoli suną przez kosmos, czekając na to, aż tamtym skończy się paliwo. I tak przez godzinę filmu. Czemu zawrócili swoje myśliwce, skoro szło im tak fenomenalnie? Wymęczyły mnie niebywale sceny tego pościgu i cały motyw z biegającym po statku Poe, któremu nikt nic nie chce powiedzieć, więc chłopak w dobrej wierze wszczyna bunt. Wymęczyły mnie do tego stopnia, że kiedy wreszcie pościg się skończył, to spodziewałem się napisów końcowych i dopiero po chwili sobie uświadomiłem, że jeszcze kupa czasu, bo przecież na tej planecie też coś będzie się musiało dziać.
Dla odmiany pochwalić chcę wątek Rey, która, odszukawszy Luke’a, pragnie posiąść jak najwięcej wiedzy i zdolności Jedi. Skywalker, przebywając na dobrowolnym wygnaniu, odciąwszy się od Mocy, wiedzie życie pustelnika i niezbyt ma ochotę na powrót starych dobrych czasów ze szkołami Jedi, świątyniami oraz ludźmi kłaniającymi się w pas użytkownikom Mocy. Początkowo nie chce wyjawić, co sprawiło, że porzucił plany wychowania nowego pokolenia Jedi, widz zaczyna podejrzewać, że musiało wydarzyć się coś okropnego, a scenariusz umiejętnie podsyca te podejrzenia. W przeciwieństwie do pozostałych wątków, tutaj jednak zostaje wyjawione wystarczająco dużo – poznajemy wersję wydarzeń oczami Kylo Rena, a następnie poznajemy również wersję Luke’a. Obie składają się w spójny obraz upadku marzeń o przywróceniu istnienia Zakonu Jedi, doskonale tłumacząc, dlaczego Luke postanowił zostać banitą i żyć na odludzi i w jaki sposób przeobraził się w zrzędliwego dziadka.
Skoro mowa o Kylo, to skupmy się teraz na tej postaci. Do pewnego momentu podobało mi się, jak była prowadzona ta postać. Widzimy jego dalsze rozdarcie między Jasną a Ciemną Stroną Mocy, widzimy narastający w nim gniew oraz frustrację, które zachowanie Snoke’a jedynie wzmaga. Przywódca Dziewiczego Porządku szczuje swojego ucznia, nie zdając sobie sprawy z tego, że doprowadzi to do utraty kontroli nad nim. W kulminacyjnym momencie, gdy niezdecydowany, rozgoryczony i z pewnością zakompleksiony Kylo musi podjąć decyzję, postanawia zamordować swojego mistrza. I wtedy, muszę przyznać, szczęka mi opadła. Spodziewałem się raczej, że Snoke zatrzyma miecz za pomocą Mocy i pogratuluje chłopakowi odwagi, zdania ostatecznego testu i poleci następnym razem lepiej kryć swoje zamiary. Tak się jednak nie stało, Snoke pada martwy (tu powinien być dowcip, że Snoke jest jak fandom, ale żart ten zdążył się już zestarzeć, więc sobie daruję).
Niestety, w następnych scenach Kylo Ren wpada w tryb wściekłego nastolatka, w niemalże komediowy sposób wydzierając się na swoich podwładnych, kompletnie nad sobą nie panując. To był moim zdaniem błąd, ponieważ zabicie Snoke’a powinno pchnąć go dalej w rozwoju, powinniśmy widzieć, że faktycznie zostawia za sobą przeszłość i staje się kimś w swoim mniemaniu lepszym. Chociaż z drugiej strony… może Kylo dalej ma być portretowany jako nastolatek, który tak naprawdę sam nie wie, czego chce. Zdobył się na kolejną odważną decyzję, ale okazało się, że w żaden sposób go nie ukoiła, a jedynie wprowadziła więcej zamętu? Kurde, Kylo Ren to naprawdę najlepsza postać z nowych części,
W kwestii innych postaci:
Śmierć Snoke’a i brak informacji o nim i tym, jak przejął władzę, wiąże się z tym, o czym już wspominałem w tym tekście – sytuacja polityczna w galaktyce nie została odpowiednio nakreślona. I tak, zapewne jakieś książki lub komiksy to wyjaśnią, ale oceniam film jako produkt, który powinien być samowystarczalny. Wiadomo, że będzie czerpać z poprzednich części, ale nie chcę być zmuszany do sięgania po inne media, by zrozumieć, co się tu dzieje.
Kapitan Phasma to dalej jakiś żart.
Generał Hux również został sprowadzony do roli nadwornego błazna Pierwotnego Porządku. Z tą postacią nie będzie się już dało zrobić nic rozsądnego.
Poe Dameron wypada bardzo dobrze. W poprzednim filmie niemalże go nie było, tutaj natomiast nie dość, że ponownie obserwujemy jego popisy w kokpicie myśliwca, to jeszcze bohater ten zalicza pewien rozwój, czegoś się uczy. Obserwujemy jego rozwój z narwanego „pistolecika” w odpowiedzialnego dowódcę. Zaliczam to jako jeden z plusów tego filmu.
Po stronie ruchu oporu pojawia się również nowa postać – pani dowódca z fioletowymi włosami (serio, nie pamiętam już, jak się nazywała). No i spoko, budzi podziw wśród żołnierzy (nawet u Damerona), jest POWIEDZIANE, że gdzieś tam kiedyś świetnie dowodziła podczas jakiejś bitwy, ale na dobrą sprawię NIE WIDZIMY tych jej potężnych umiejętności i charyzmy. W dodatku, ginie w tym filmie, bohatersko poświęcając się w celu uratowania uciekających ruchaczy członków ruchu oporu. I to jest strasznie dziwne, ponieważ taka postać idealnie nadawałaby się do zastąpienia w przyszłości Lei (w związku ze śmiercią Carrie Fisher), a ten jej akt heroizmu mógł i powinien być wykorzystany do pożegnania się z inną postacią z sagi. Bo wiecie, kto też ginie w tym filmie? W zasadzie poza kadrem? Admirał Ackbar. Brak słów.
Są jeszcze Finn i również nowa postać – Rose. Omawiam ich razem, ponieważ fabuła splata ich losy w wątku o pobocznym zadaniu polegającym na znalezieniu jakiegoś hakera na jakiejś planecie. Finna dalej nie rozumiem. I u niego obserwujemy rozwój – z takiego trochę tchórzliwego cwaniaczka, który chętnie podepnie się pod ruch oporu, ale najbardziej to by chciał gdzieś odlecieć i mieć święty spokój, przemienia się w Rolanda, który szarżuje na wroga, chcąc poświęcić życie w desperackim, heroicznym akcie odwagi. I to by naprawdę według mnie grało, gdyby Finn w TLJ zginął, dobrze by to domknęło jego wątek. Ale tak się nie dzieje, ponieważ #Rose.
Rose stanowi chodzący manifest pełen sprzeczności. Z jednej strony bezgranicznie oddana sprawie ruchu oporu – widzimy, że nie zawaha się użyć siły wobec dezerterów, nawet jeśli jeden z nich to chłopak z plakatu, bohater, jakim sama chciałaby być, wiemy też, że jest w stanie wszystko poświęcić i oddać, nawet jeśli to drogocenna pamiątka po zmarłej siostrze. Z drugiej strony wydaje się być zupełnie nieświadoma tego, że ruch oporu to organizacja militarna, która mimo iż walczy o słuszną sprawę, no to jednak walczy. No i w ostateczności nie potrafi pogodzić się z decyzją Finna i – wiecie – niszczy mu bohaterską śmierć.
Przygoda tej dówjki, na planecie z olbrzymim kasynem, sprowadza się do tego, że przylatują tam, zostają wrzuceni do celi za nieprawidłowe parkowanie, uciekają z pomocą hakera, który przypadkiem siedzi w tej samej celi i ratują jakieś króliko-konie wykorzystywane w wyścigach i wracają. Cała ta sekwencja jakoś mi tak zupełnie nie pasuje do reszty filmu, w dodatku przepełniona jest wieloma pustymi frazesami o tym jak to na wojnie zyskują bogaci, a tracą biedni, niewolnictwo jest nie w porządku, nie powinno się wykorzystywać zwierząt etc. Zupełnie jakby ktoś przyszedł do scenarzysty i powiedział: Weź mi tam wstaw do tego filmu jasny przekaz, że Disney jest przeciwko niewolnictwu, handlu bronią i znęcaniu się nad zwierzętami. I biedny scenarzysta postanowił upchnąć to wszystko w jednej postaci, która w ramach reagowania na napotkane na jednej planecie sytuacje przyjmuje postawę tuby propagandowej.
***
No i cóż – ja się strasznie zawiodłem, ale chętnie przeczytam, jakie są Wasze opinie – teraz, na chłodno, po upływie ponad miesiąca od premiery.
Byłem na nowym Blade Runnerze.
Wczoraj.
Nie podobał mi się.
Nawet nie wiem, od czego zacząć ból dupy, a fakt, że od trzech miesięcy nic nie napisałem, nie pomaga w zebraniu myśli. Bądźcie więc łaskawi dla tego tekstu przez wzgląd na to.
Chyba polecę ze SPOILERAMI, z góry uprzedzam.
Pierwsza rzecz, jaka mi w filmie nie pasowała, to to, że akcja dzieje się w dzień. Film zaczyna się od tego, że bohater grany przez Ryana Goslinga przylatuje na farmę białka (skoro można uprawiać wilgoć, to tym bardziej białko, c’nie?) i jest jasno. I nie pada.
Na rzeczonej farmie funkcjonariusz ma za zadanie wysłać na emeryturę wytropionego replikanta. Po krótkiej szamotaninie policjant wpakowuje zbiegowi kulkę, kończąc swoje zadanie. Zanim jednak doszło do walki, poszukiwany wyjawia widzom ważną informację – przybyły po niego policjant również jest replikantem – przedstawicielem nowszej, doskonalszej generacji o niezachwianym posłuszeństwie.
I ja wtedy – ale co? już? Niezbyt subtelne. Chociaż z drugiej strony – udawać, że Ryan Gosling jest prawdziwym człowiekiem – to byłoby trochę niepoważne.
Jednak w kolejnych minutach kwestia replikantności głównego bohatera zaczęła dla mnie nabierać sensu. Ba! stwierdziłem, że w tej fabule, gdzie nacisk rozłożony jest tak, a nie inaczej, nie byłoby czasu na stawianie pytań o naturę oficera K. Potem jednak wszystko zaczęło się rozmywać i kolejne gwoździe zaczęły być przybijane do wieka trumny z głośnym hukiem.
Nim jednak przejdę do omawiania poszczególnych wątków i postaci, kilka słów na temat mojego stosunku do wynoszonego w niektórych kręgach na piedestał oryginału – Blade Runnera Ridleya Scotta z 1982 roku.
Pierwszy raz obejrzałem go kilka lat temu, jeszcze w szkole… i stwierdziłem, że jest przegadany.
Przed chwilą obejrzałem go po raz drugi, o wiele bardziej doceniłem warstwę techniczną i wizualną (no ale to akurat nie powinno dziwić – Ridley Scott do dzisiaj umie te aspekty dopiąć na ostatni guzik), zakochałem się w brudnym, retrofuturystycznym klimacie i naprawdę doceniłem subtelnie prowadzoną fabułę i otwarte zakończenie. Wciąż nie uważam go za najlepszy film, jaki w życiu widziałem, nawet nie za najlepszy film tego reżysera, ale cieszę się, że zdecydowałem się na ponowny seans, gdyż to podejście, z nieco dojrzalszej perspektywy, pozwoliło mi docenić walory tej produkcji.
Potęgując moje negatywne odczucia do kontynuacji.
Skoro tak płynnie powróciłem do wątku głównego tego tekstu, to pozwolę go sobie kontynuować.
Jest jasno. Więcej niż raz. Nie wiem dlaczego, ale nijak mi to nie pasuje. W dodatku jedna z sekwencji ma miejsce w opuszczonym po wybuchu brudnej bomby mieście, gdzie wszystko jest jaskrawopomarańczowe od skażenia, bo… zielony zajął Hulk swoim promieniowaniem gamma?
Są też – rzecz jasna – sceny dziejące się w nocy, w brudnych uliczkach rozświetlanych blaskiem neonów, gdzie prostytutki i posiadacze spektrometrów(?) świadczą swoje usługi, ale po pierwsze – jest tego za mało, a po drugie – kłóci mi się to stylistycznie z tymi dziennymi scenami, kiedy jest pomarańczowo albo chłodno-szaro, ale jednocześnie rdzawo.
Poważnym problemem jest również występ Harrisona Forda. O ile jego powrót w The Force Awakens do roli, która wprowadziła go na salony, przypadł mi do gustu, to tutaj to jakaś autoparodia. Z łatwością mogę sobie wyobrazić, że pragnący żyć w spokoju aktor ukrywa się w jakimś opuszczonym hotelu, gdzie słucha starych piosenek, pije drogie alkohole i nocami czyta książki. Strzela do wszystkich, którzy w jakiś sposób mu w tym przeszkadzają – do fanów, dziennikarzy, agentów i ludzi próbujących wymóc na nim zapewniony w kontraktach udział w kolejnych częściach filmów, w których grał lata temu. W ogóle, te sceny z nim wyglądają nie jak sceny, tylko jakby faktycznie filmowcy wydybali go w jego kryjówce, nakręcili tam tyle, ile mogli i siłą zawlekli do studia na nagranie rozmowy z Jaredem Leto.
No bo właśnie – Jared Leto jest w tym filmie.
W trakcie seansu zdążyłem o tym raz kompletnie zapomnieć, ponieważ miał jedną scenę jakoś na początku, w której złowieszczo opowiadał o tym, że pragnie zapładniać replikant…ki (sic!), następnie na długi czas zniknął i potem pojawił się jeszcze raz, by porozmawiać z Deckardem o zapładnianiu replikantek. Dosyć monotematyczny typ. No ale taki jest jego cel, jako złowieszczego szefa złowieszczej korporacji – umożliwić replikantom rozmnażanie, by znacznie szybciej zwiększać ich liczbę, ponieważ potrzeba więcej rąk do pracy. Pieprzy przy tym poetycko o jakichś aniołach, które nie mają skrzydeł, wysyłaniu swojego potomstwa do gwiazd – takie typowe, górnolotne frazesy, jakimi wycierają sobie gęby złowieszczy prezesi złowieszczych korporacji w filmach science-fiction.
W ten sposób przechodzimy w tym tekście do głównego wątku filmu – w toku śledztwa okazuje się, że gdzieś tam lata temu replikantka faktycznie urodziła dziecko. Strony konflikty ruszają tym tropem i każda z nich ma swój cel – korporacja chce pokroić tego urodzonego replikanta, by nauczyć się, jak umożliwić swoim produktom rozmnażanie, policja natomiast, chcąc zachować stary porządek, wysyła K, by zlikwidował cel i wszelkie ślady po nim. Jest jeszcze trzecia frakcja, ale jej wątek pojawia się w trzech scenach i chyba – no nie wiem – liczyli na to, że będzie kontynuacja, w której będą mogli rozwinąć ten motyw. A śmierdzi on jakimś chorym dzieckiem Matrixa i Westworldu.
Z tym dzieckiem i odkrywaniem jego tożsamości związane są zwroty akcji tego filmu. Najpierw nie mamy pojęcia, o kogo może chodzić (heh), potem dostajemy kolejne poszlaki, by w końcu film dosyć wyraźnie potwierdził nam, że mieliśmy rację, co ma nieco sensu, jest jednak jedno ALE – wszystko dzieje się za szybko – więc orientujemy się, że jednak coś chyba jest nie halo i istotnie – przychodzi kobieta bez oka i mówi – Serio? Serio dałeś się nabrać? Co ty, masz cztery lata?
Te zwroty akcji wyskakują w pewnym momencie jeden za drugim i jest to trochę męczące.
Jared Leto może pojawić się tylko w dwóch scenach w filmie, ponieważ budżet pozwalał tylko na tyle przez większość czasu korporację reprezentuje jego prywatna replikantka, która chodzi po mieście, zabija funkcjonariuszy na posterunku (nie mają tam kamer?), strzela do ludzi rakietami z satelity i jest lodowatą suką, która ma ewidentnie jakiś kompleks powodujący u niej pragnienie przypodobania się „ojcu”. Jest to niesamowicie jednowymiarowa i nudna postać. Nie mam nic więcej do powiedzenia na jej temat. Ona też nie powiedziała nic, co mogłoby chociaż próbować mierzyć się z „łzami na deszczu”.
W zasadzie najciekawszy jest wątek sztucznej inteligencji, którą kupił sobie K. Joi, bo tak ma na imię program, na każdym kroku wspiera głównego bohatera, gotowa jest nawet ulec skasowaniu, czyli de facto zginąć, byleby tylko nie wpaść w ręce ludzi idących tropem jej ukochanego, którzy mogliby wykorzystać jej kod do znalezienia K.
Tak się też dzieje, nośnik, na którym zapisana jest Joi, zostaje zniszczony i trochę to dziwne, ale w filmie o sztucznie wytworzonych ludziach, który teoretycznie powinien zadawać pytanie o to, czy należy traktować ich jak ludzi, ja przejmuję się znacznie mniej ludzką postacią – rzeczoną Joi, która nie jest nawet żywą istotą. No właśnie – nie jest?
Czy jej miłość do K nie czyni z niej człowieka?
Ale czy jej uczucie było w ogóle prawdziwe, czy to tylko oskryptowane zachowanie zaprogramowane przez autora kodu?
Czy Joi naprawdę kochała K?
Pytanie te nasuwają się pod wpływem gigantycznej reklamy, którą już po śmierci ukochanej widzi główny bohater. Wielkie cyfrowe pośladki nie są może najsubtelniejszą formą przekazu, ale o ile lepszy byłby ten film, gdyby był po prostu o K wracającym codziennie do domu po ciężkim dniu wysyłania innych replikantów na emeryturę i godzinach testów psychologicznych, do domu gdzie czeka na niego ukochana w postaci sekwencji zer i jedynek. Bez tej całej intrygi z rozmnażaniem replikantów, bez złowieszczego Jareda Leto, bez zmęczonego życiem Deckarda.
Takie Her, tylko mniej gejowskie.
***
Podsumowując: dwóch zmarnowanych Dave’ów Bautistów na pięć i Jared Leto był w tym filmie?
Aha, całkiem sporo wirtualnych cycków i tyłków, także więc fani dziwnych japońskich pornosów będą zadowoleni.
Po pierwszym seansie Spider-Man: Homecoming wyszedłem z kina z myślą: „Bardzo fajny, zdecydowanie najlepszy jak dotąd film o Pająku”. Nie sądziłem, by był przełomowy dla produkcji superbohaterskich i może byłem nawet lekko zawiedziony tym, że to po prostu bardzo fajny film. W tym sensie, że nic ponad to. Coś* jednak kazało mi wybrać się na kolejny seans. Po drugim obejrzeniu filmu uważam, że jest naprawdę świetny – moja opinia od „fajny” podskoczyła do „CHCĘ WIĘCEJ FILMÓW ZE SPAJDERMENEM!1!!11!!”
Tym razem postawiono na aktora, który faktycznie wygląda na nastolatka. Tom Holland jest co prawda tylko rok młodszy ode mnie, aczkolwiek w przeciwieństwie do Tobey Maguire’a albo Andrew Garfielda, czy też całej masy innych pełnoletnich aktorów, którzy na przestrzeni lat wcielali się w licealistów, łatwo można uwierzyć, że grany przez niego bohater faktycznie ma piętnaście lat. W sumie to naprawdę jego wiek mnie zdziwił, gdy przed chwilą sprawdziłem go w Internecie.
No ale – nie chodzi tylko o aparycję aktora. O wiele bardziej liczą się przecież umiejętności i tych Hollandowi zdecydowanie nie brakuje. Jego wersja Petera Parkera to trochę ciapa, nieśmiały, acz niezwykle inteligenty i uzdolniony chłopak, który ma urocze, typowo licealne problemy w życiu prywatnym, codziennie czeka na ostatni szkolny dzwonek, by móc założyć kostium i ruszyć na patrolowanie swojej dzielnicy. Tom Holland potrafi oddać zarówno nieporadność i niepewność Parkera, jak i jego ekscytację z możliwości walki ze złem i pomagania ludziom.
Peter zakłada maskę w ramach współpracy ze Tonym Starkiem, który po wydarzeniach z Civil War pozwolił chłopakowi zachować kostium. Parker nakręcony tamtą misją rwie się do akcji, ale brutalna nowojorska rzeczywistość powoli ściąga go na ziemię – zamiast walczyć z superprzestępcami, kosmitami albo wielkimi robotami, zajmuje się drobnymi kradzieżami, pomaga turystom odnaleźć drogę, czyli – jakby to ująć alegorycznie – ściąga koty z drzew.
Wszystko zmienia się, gdy trafia na trop gangu zajmującego się handlem bronią wzmocnioną za pomocą superzłomu, który wala się po ulicach po każdej superbohaterskiej nawalance. Niepomny na przestrogi Starka, chłopak postanawia zająć się tym na własną rękę, udowadniając swoją wartość, chcąc potwierdzić, że zasługuje na miano bohatera i miejsce w zespole Avengers. Niestety, brak doświadczenia sprawia, że nawala, Stark traci do niego zaufanie, a i sam Peter zaczyna chyba powątpiewać we własne możliwości.
Mimo to bohaterska natura i potrzeba czynienia dobra biorą górę i gdy sytuacja tego wymaga, chłopak postanawia stanąć do walki z łotrem. Bez zaawansowanego kostiumu, uzbrojony jedynie we własne zdolności, spryt i prototypowe wyrzutnie sieci** staje naprzeciw bezwzględnego złoczyńcy i niemal ginie. Wtedy coś w nim pęka. Bo widzicie – przez cały film, w każdej ze scen akcji Peter gada jak najęty. Rzuca sucharami, komentuje, dodając sobie w ten sposób animuszu. Tutaj jednak, gdy wydaje mu się, że przegrał, że jego przeciwnik zatryumfował, a jemu grozi śmierć, zaczyna wołać o pomoc, płakać. Gdy jednak pojmuje, że jest zdany wyłącznie na siebie, zbiera siły i udaje mu się wydostać spod gruzu. To jest najważniejsza i jedna z lepszych scen w filmie – pokazuje, że Peter się czegoś nauczył – że jest jest prawdziwym bohaterem, że stał się dojrzalszy.
Dlatego finał, który jest ciemny i bardzo dynamiczny, chaotyczny, wypada nieco słabawo. Jesteśmy po najważniejszym momencie i na końcu doczepione jest obowiązkowe mordobicie.
Głównym złoczyńcą filmu jest Adrian Toomes, szef gangu zajmującego się wytwarzaniem i handlem bronią ulepszoną supertechnologią. Mam z tą postacią pewien problem – z jednej strony kreowany jest na ojca rodziny, człowieka, który zszedł na złą ścieżką tylko po to, by zapewnić byt rodzinie po tym, jak został oszukany przez możnych tego świata na potężny hajs. Z drugiej natomiast strony jest pieprzonym psychopatą – gdy stracił cierpliwość do jednego z podwładnych, to go rozwalił, postanawia zabić Pająka za mieszanie w jego biznesie, zaślepia go żądza bogactwa, tłucze jakiegoś przypadkowego zioma, który akurat stał na jego drodze.
Odczuwam niekonsekwencję w kreowaniu tej postaci, ale przeżywający renesans kariery Micheal Keaton daje z siebie w tej roli wszystko i jego charyzma sprawia, że w trakcie seansu zapomina się dwóch twarzach granego przez niego łotra. Poza tym, to jest niesamowite, co się przez ostatnie kilka lat dzieje z tym aktorem. Jego powrót do pierwszej ligi odbył się w takim stylu, że głowa mała. W pierwszej chwili aż było go żal do roli „tylko” Vulture’a, ale chyba mają co do tej postaci jakieś plany na przyszłość.
Bogatą przyszłość i przeszłość ma również inna postać pojawiająca się w tym filmie – Tony Stark. To jest w ogóle kosmos, jak potężnie bohater grany przez Roberta Downeya Jr. został rozwinięty na przestrzeni – nie bójmy się słów – dekady. Droga filmowego Starka od playboya-przemysłowca do playboya-superbohatera zasługuje na osobny, obszerny wpis. Może w 2018 z okazji dziesiątej rocznicy premiery Iron Mana…
No ale Homecoming. Uprzedzając pytania i piętnując ból dupy sprzed premiery – wbrew zwiastunom i całej kampanii marketingowej, Tony’ego wcale nie ma aż tak dużo w tym filmie. To NIE jest Iron Man 4: Spider-Man: Homecoming.
Stark pełni tutaj ojcowsko-mentorską rolę wobec Petera. Tylko że tak naprawdę on sam potrzebuje tej relacji o wiele bardziej niż Parker. Z racji własnej trudnej historii z ojcem i tego, że czuł się przez niego niedoceniany (do czego jest odniesienie w tym filmie, ale wiemy to również z poprzednich), ma potrzebę bycia dla kogoś wzorem i oparciem, jakiego sam w młodości pragnął. I upatrzył sobie Petera do roli podopiecznego. Z tym że Stark nie bardzo umie w relacje międzyludzkie, dlatego miota się od chwalenia do karcenia, najpierw daje chłopakowi kostium, instaluje w nim pierdyliard ukrytych opcji, potem z powodu samowolki mu go zabiera, żeby na koniec stwierdzić, że Peter tego właśnie potrzebował, by nauczyć się własnej wartości.
Ostatecznie jednak to właśnie Spider-Man podejmuje dojrzałą decyzję, pokazując, że jest bohaterem i mimo iż będzie działał na małą skalę, trzymał się ziemi, pomagał maluczkim, to będzie to robił samodzielnie, będzie stał na własnych nogach, a to jest właśnie to coś, czego potrzebuje… przynajmniej przez pewien czas.
***
Warto wspomnieć jeszcze o kilku postaciach:
„Dodatkowi” łotrzy, którzy budzili niepokój przed premierą, okazali się być tylko tłem. Shocker to w gruncie rzeczy losowy rabuś, który akurat ma rękawicę. Jest to więc Shocker idealny. Tinkerer to tylko grubasek, który zajmuje się produkcją sprzętu. Nie widzimy go inaczej jak tylko w warsztacie, gdzie projektuje i buduje ekwipunek.
Ciocia May wypada bardzo dobrze (hehe). Martwi się o Petera i z dość zrozumiałych powodów może być przewrażliwiona i zbyt łatwo wpadać w panikę, ale kiedy trzeba, to rzuca wszystko, żeby pomóc chłopakowi.
Potężny ból dupy był także o Flasha, który tutaj nie jest łobuzem-sportowcem, tylko pozorem. Początkowo miałem wątpliwości, ale już po pierwszym obejrzeniu filmu stwierdziłem, że taka postawa ma w obecnych czasach o wiele więcej wspólnego z dokuczaniem w liceum niż bycie osiłkiem i kradzież drobnych młodszym uczniom albo spuszczanie im głowy w kiblu. Jestem w stanie uwierzyć, że bogaty, chamski typek z wybujałym ego potrafi zajść za skórę nawet bardziej niż przekonany o własnej wyższości kapitan szkolnej drużyny.
Obiekt westchnień Petera – czyli Liz – jest właśnie taka, jaka powinna być. To starsza wcześniej urodzona koleżanka ze szkoły, w której chłopak jest zakochany. Szkolna klasyka. Dodatkowo – jest ratowana tylko raz i to nie w finale, a cały film nie kręci się wokół tego, czy Peter ma z nią być, czy ma być Spider-Manem. Więc miłosny wątek jest na swoim miejscu – jest dość istotny dla Petera, no bo chłopak ma piętnaście lat, a dziewczynie, w której jest zadurzony nie jest obojętny, ale film nie robi z tego megadramy i nie opiera na tym całego swojego ciężaru, jak robiły wszystkie poprzednie produkcje ze Spider-Manem.
Inna dziewczyna – Michelle – grana przez Zendayę, co do której zarzuty wyglądały tak, że ktoś wyprodukowany przez Disney Channel jest totalnym dnem, pełni w filmie raczej marginalną rolę. Moja dziewczyna zwróciła mi po seansie uwagę, że ból dupy przed premierą nie miał sensu, bo prawie tej postaci nie ma. Jasne, należy do tej samej paczki co Peter, ale raczej trzyma się na uboczu. Więc tutaj została tylko wprowadzona i najprawdopodobniej jej rola zostanie rozwinięta w kontynuacjach. Czy natomiast stanie się tutejszą wersją MJ? Może. Nie wiem. Naprawdę było jej na tyle mało, że ciężko prorokować. Na pewno wypada na plus, wbrew pochopnym opiniom sprzed premiery.
***
To naprawdę jest film o Spider-Manie, na jakie czekaliśmy i na jaki zasługujemy. Sam Spider-Man zasługiwał na taki film. Nie ma tutaj miłosnej dramy, nie ma wałkowania genezy (żadnych retrospekcji!), humor, dowcipasy i sceny akcji są idealnie zrównoważone z emocjonalnymi momentami.
Przede wszystkim jednak bohater przechodzi jakąś drogę – od niecierpliwego nastolatka, który czuje potrzebę rzucenia światu wyzwania i udowodnienia wszystkim i sobie własnej wartości do nieco dojrzalszej wersji niecierpliwego nastolatka, który czuje potrzebę rzucenia światu wyzwania. Biorąc pod uwagę to, że MCU jest projektem długoterminowym, nie mogę się doczekać, dokąd Petera zaprowadzi droga, na której pierwszy krok uczynił w tym filmie.
***
*Być może to, że na pierwszy spóźniłem się piętnaście minut i ominęło mnie całe wprowadzenie.
**Uwielbiam projekt tego własnoręcznie stworzonego kostiumu i niezmiernie się cieszę, że pojawił się w filmie.
Jaskier
PS Kto Was bardziej ucieszył – Pepper Potts czy Mac Gargan?
Dzisiaj w miarę zwięźle postaram się napisać o dwóch serialach, które obejrzałem, korzystając z platformy Netflix.
Trzynaście powodów
Serial miał premierę kupę czasu temu i tak się składa, że nawet moja dziewczyna zdążyła go obejrzeć przede mną. Ja potrzebowałem bodźca w postaci sesji. Wiadomo – student zrobi wszystko, byleby tylko się nie uczyć. Ponieważ znajomi polecali, to zacząłem oglądać, a jak już zacząłem, zostałem zaintrygowany, obejrzałem więc do końca.
Po obejrzeniu ostatniego odcinka zacząłem pisać długaśny post na fanpejczu… kilka razy. Skończyło się na dwóch króciutkich akapitach, ponieważ nie byłem do końca pewien, co sądzę o tym serialu i – przede wszystkim – w jakie słowa to ubrać.
No bo tak – historia dotyczy wydarzeń mających miejsce po samobójstwie uczennicy liceum. Dziewczyna przed śmiercią nagrała trzynaście kaset, na których wyjaśnia, co skłoniło ją do targnięcia się na własne życie. Głównym bohaterem jest jej kolega – chłopak, który był w niej zadurzony, ale z powodu jego pizdowatości nic z tego nie wyszło. Wysłuchuje kolejnych kaset, coraz głębiej wchodząc w umęczoną duszę dziewczyny.
Zastanawiałem się, jak to napisać i stwierdziłem, że nie ma sensu robić tego bez ujawniania zawartości ostatnich kaset, więc jeśli jeszcze nie oglądaliście tego serialu, a zamierzacie (co raczej odradzam), to wróćcie po maratonie. Albo nie. Jesteście wolnymi ludźmi.
Pierwsze kasety sprawiają, że – jak to ujął mój kolega z grupy – „myślimy, że Hannah była atencyjną dziwką”. Okazuje się, że miała grube pretensje do gościa, z którym była na randce, podczas której cyknął jej kilka śmieszkowych fotek (ale nie że tam na nich coś widać… jakoś bardzo), a później pozwolił na plotki dotyczące spółkowania.
Następnie ma pretensje do byłej już przyjaciółki, która zaczęła chodzić z tym chłopakiem z pierwszej kasety. Że to zniszczyło ich przyjaźń. Czy coś.
Potem okazuje się, że strasznie zabolało ją to, że została umieszczona w rankingu jednego z kolegów jako posiadaczka najlepszego tyłka w szkole.
Wraz z kolejnymi kasetami schodzimy coraz głębiej, problemy robią się naprawdę poważne. W stylu – Hannah była świadkiem gwałtu na koleżance. A potem sama również została zgwałcona. I wtedy jest takie: O KURWA, ale zaraz po chwili zacząłem się zastanawiać: CO?
No bo widzicie, tak się składa, że chodziłem do gimnazjum, gdy bycie emo było modne. Znałem ludzi, którzy odwalali niezły szajs i mieli blizny na rękach. Tylko że w przypadku Hannah wszystko i wszyscy zdają się skupiać na tym, żeby jej słabiej lub mocniej dojebać. A bohaterka nic, tylko nastawia się na kolejne ciosy. Serial stara się poruszyć istotne problemy, jakimi są cyberprzemoc i – kurwa – gwałty, ale świat przedstawiony wcale nie oddaje powagi tragedii, jaka się wydarzyła. Jest to przejaskrawiony przypadek, który – moim zdaniem – stara się aż za bardzo.
Na fanpejczu napisałem, że świat tego serialu jest dla mnie jak ten z Grease albo High School Musical. Ale nie. Pomijając latający samochód, bardziej jestem skłonny uwierzyć w nieprawdopodobne spotkanie Danny’ego i Sandy. Przykro mi, może nie mam wystarczająco dużo wrażliwości czy coś, dla mnie to jest tak samo przegięte i przedramatyzowane jak, no nie wiem – Sala samobójców.
Krzyk
Kiedy zacząłem oglądać Krzyk, mniej więcej tydzień po Trzynastu powodach, uderzyło mnie to, jak bardzo oba seriale są odrealnione. W obu przypadkach wiedziałem, że oglądane wydarzenia nie mogą zaistnieć w prawdziwym świecie, ale tutaj mi to zupełnie nie przeszkadzało. Niesamowity morderca, który bezszelestnie potrafił się zakradać do nastoletnich ofiar, by podrzynać im gardła, został stworzony dla rozrywki. Nie w misyjnym celu niesienia moralizatorskiego kaganka.
Pomysł, jak łatwo się domyśleć, wzięty został z serii filmów o tym samym tytule. Spośród czterech kinowych Krzyków widziałem jedynie oryginał Wesa Cravena, który jako podsumowanie pewnej epoki szczerze polecam. Ten serialowy również polecam, już dawno się tak dobrze nie bawiłem na slasherze.
Fabuła leci tak – wiele lat temu miejscowy kaleka popadł w obłęd i zamordował kilkoro rówieśników podczas szkolnego balu halloweenowego. Teraz pojawił się ktoś noszący jego maskę pooperacyjną, popełniający równie okrutne morderstwa. Zagadką jest nie tylko kto zabija, ale również dlaczego i komu uda się przeżyć.
Drugi sezon ujawnia tajemnice tych, którzy przeżyli masakrę z pierwszego. Pojawia się kolejny naśladowca… a może wspólnik zabójcy?
Pierwszy sezon gorąco polecam miłośnikom gatunku. Dzięki serialowej strukturze umożliwiającej rozciągnięciu fabuły na kilka godzin, widzimy nie tylko naprawdę brutalne morderstwa, ale również sporo licealnej dramy, miłosne rozterki oraz rodzinne problemy bohaterów. Jak autoironicznie zauważa jeden z bohaterów już w pierwszym odcinku – dzięki temu zaczyna nam zależeć na tych postaciach, więc kibicujemy im, gdy uciekają przed uzbrojonym w nóż mordercą.
Drugi sezon jest o kilka odcinków dłuższy, trochę to – niestety – czuć.
Ale wciąż – jeśli kupiliście ten świat i tych bohaterów w sezonie pierwszym, to myślę, że drugi również przypadnie Wam do gustu.
Jest nowa intryga, zgrabnie zazębiona z poprzednią, pojawiają się nowe pytania, większość z nich dostaje odpowiedź. Fabuła stawia na pierwszy plan inną bohaterkę, a morderstwa są dosyć widowiskowe.
Być może jest to kwestia tego, że ja naprawdę lubię ten podgatunek horroru, który ostatnimi laty nie cieszy się popularnością. Strasznie też podoba mi się unowocześnienie… na przykład to, że bohaterowie faktycznie wyglądają jak licealiści i nie ubierają się w tę dziwaczną odzież z lat ’80. Wielka szkoda, że mój ukochany Koszmar z ulicy Wiazów nie doczekał się lepszej renowacji niż ten film z 2010 roku.
Aha – serial był w stanie powstrzymać mnie od spania do godziny piątej rano, kiedy to z przyzwoitości wyłączyłem laptopa.
***
Dwa zupełnie inne, ale jednocześnie podobne do siebie seriale. Jeden odradzam, drugi polecam.
A co Wy macie do powiedzenia na temat tych produkcji?
A może polecilibyście mi coś innego?
Sekcja komentarzy jest Wasza*.
Oto i mój spóźniony tekst dotyczący najnowszej wersji legendy arturiańskiej. Czy film Guya Ritchie’ego zasłużył na zmasakrowanie, jakie spotkało go zarówno ze strony krytyków (28% na RT), jak i widowni (słabiutki wynik w box office’ie)? Przeczytajcie tekst, a dowiecie się, co sądzę na ten temat.
Informacja o tym, że Ritchie planuje nakręcić film o królu Arturze, krążyła po sieci już lata temu. Chyba byłem jeszcze przed maturą, kiedy pierwszy raz o tym przeczytałem. Potem jednak jakoś tak przycichło na ten temat i w pewnym momencie projekt wydał mi się martwy, aż tu nagle w zeszłym roku zobaczyłem zwiastun i po krótkiej chwili konsternacji – A jednak to nakręcił – pomyślałem sobie, że warto będzie się wybrać do kina, ponieważ a) nie ma za dużo filmów fantasy, b) Guy Ritchie ma unikalny styl kręcenia filmów, który bardzo mi odpowiada.
Te dwie kwestie film zrealizował elegancko – to bez wątpienia kawał solidnego fantasy, ale jednocześnie czuć rękę reżysera. Średniowieczny romans został przez niego przekuty na opowieść o zemście, powrocie prawowitego władcy, który przejmuje należny mu z racji pochodzenia tron. I jest londyńskim gangsterem. :D
***
Historia zaczyna się narracją, opowieścią o tym, jak to ludzie i magowie żyli sobie obok w dobrobycie, pokoju i harmonii. Pewnego dnia jednemu z czarowników jednak odjebało i postanowił odwalić Saurona/Voldemorta/Imperatora, zdobyć władzę nad światem, podporządkowując sobie królestwa ludzi. Ostatni jego łupem miał paść zamek Camelot, gdzie jednak uzurpator poległ z ręki króla Uthera. Zniesmaczony porażką, knujący za plecami władcy brat króla samodzielnie dokończył dzieło, dokonując przewrotu. Z rzezi ocalał jedynie syn króla, którego nurt rzeki zaniósł do miasta Londinium, gdzie chłopiec dorastał, imając się najróżniejszych zajęć.
W pierwszej chwili świat przedstawiony wzbudził we mnie konsternację. No bo tak – jest ta niby-Brytania, ewidentnie postrzymska, wybitnie multikulturowa, gdzieś w tle przewijają się wikingowie, stanowiący zagrożenie dla królestwa, nie ma mowy o krucjatach etc. Jakoś próbowałem to sobie ogarnąć, umiejscowić gdzieś na osi czasu, lecz po chwili zastanowienia stwierdziłem, że przecież nie ma to sensu. W przeciwieństwie do poprzedniej adaptacji legend arturiańskich, ta wersja odbiega od realizmu i historycznej poprawności jak to tylko możliwe. I świetnie.
Scenariusz przebiera spośród typowych schematów, motywów i postaci światów fantasy, dorzuca do tego garść elementów historycznych, jak choćby tych Normanów lub nazwę miasta, miesza wszystko, w efekcie czego otrzymujemy co prawda prostą i niezbyt odkrywczą, ale za to porywającą, historię o walce prawowitego następcy tronu z uzurpatorem. Zupełnie jak w Królu lwie. :D
Jednocześnie film unika banałów i dłużyzn – na przykład nikt nie wątpi w prawo Artura do tronu. Początkowo w zasadzie on sam jest najmniej przekonany do błękitności swojej krwi i nawet to, że był w stanie wyjąć miecz z kamienia, nie zmienia jego zdania. Reżyser bardzo sprytnie poradził sobie również z epicką wyprawą, która miała pozwolić głównemu bohaterowi odnaleźć siebie i takie tam. W dynamicznie zmontowanych ujęciach widzimy, jak przez kilka dni przemierza magiczną, mroczną krainę, gdzie walczy z bestiami oraz własnymi słabościami, aż w końcu wycieńczony dociera do celu podróży.
Również do sceny formowania sojuszu twórcy podeszli w bardzo kreatywny sposób. Główny bohater, ze swojej gangsterskiej przeszłości znający życie od podszewki, tłumaczy rebeliantom, jak wyglądałoby spotkanie z potencjalnymi sojusznikami, którzy mieliby udzielić im wsparcia militarnego. Zamiast tego proponuje zupełne inne rozwiązanie – o wiele bardziej cwane i szalone, wymagające brawury i odrobiny głupoty.
Taki właśnie jest grany przez Charlie’ego Hunnama Artur – cwany i do szaleństwa odważny. Reżyser nawet bowiem nie udaje, że jedynie wykorzystuje quasi-średniowieczne dekoracje i kostiumy – fabuła równie dobrze mogłaby bowiem opowiadać o porachunkach brytyjskich gangsterów, a młody Artur mógłby walczyć ze stryjem o wpływy w przestępczym światku Londynu, a nie sprawiedliwość oraz dobrobyt mieszkańców królestwa.
Z tego co zobaczyłem w recenzjach, o to ludzie mają ból dupy – pomimo solidnej dawki fantastyki, produkcja jest mocno odbaśniowiona. Typowo współczesne zachowania oraz język, jakim posługują się postacie, przeszkadza krytykom. Ja mam zupełnie odmienne podejście – ahistoryzmy przypadły mi do gustu, film ma dzięki nim nieco wiedźmińskiego posmaku.
Miejcie jednak to na uwadze – to NIE jest epopeja, jakiej teoretycznie można by spodziewać się po tym tytule. To rozminięcie z oczekiwaniami stanowić może największy zawód.
Za to zwrócić uwagę muszę na kulejące efekty specjalne. Scena oblężenia Camelotu, kiedy widać z góry nacierającą armię i obrońców na murach, przypomina przerywnik z jakiejś gry. Również wszystkie orły i węże, którymi kierują magowie, wyglądają niesamowicie sztucznie, wręcz biednie. Także finałowy pojedynek między dzierżącym Excalibura Arturem, a jego naćpanym czarną magią stryjem, przypomina sekwencję z gry.
Także za efekty specjalne minus.
Wyjątkowo nie przeszkadzała mi multikultorowość społeczeństwa zamieszkującego świat przedstawiony. Z łatwością byłem w stanie uwierzyć, że przyjacielem Artura mógł być bękart murzyńskiej prostytutki, a i czarnoskórego dostojnika w świecie zamieszkanym przez potwory i magów dość łatwo kupiłem.
***
Polecam wszystkim tęskniącym za fantasy w kinie. Jest to najlepszy przedstawiciel gatunku od czasu pierwszego Hobbita. O wiele łatwiej wskoczyć do tego świata niż do ubiegłorocznego Warcrafta i nie ma eragonowego smrodu, jaki czuć było chociażby w Siódmym synu dwa lata temu.
Moim zdaniem Guy Ritchie odwalił kawał dobrej roboty.
Niesamowicie pozytywne przyjęcie Wonder Woman przez krytyków (początkowo 97% na RT), pomimo niepokojąco długiego embarga nałożonego na recenzje, wprawiało w zdumienie. Jak to? DC/Warner w końcu zrobił porządny film?
I tak, i nie. Zapraszam do przeczytania tekstu, by zapoznać się z moją opinią.
***
Komiksowa Wonder Woman nie jest mi zbyt dobrze znana. Z racji tego, że zaczęła być wydawana w Polsce regularnie dopiero w ramach Nowego DC, to myślę, że mój stan wiedzy odzwierciedla statystycznego polskiego kinomaniaka. Korzystając jednak z zasobów biblioteki, zapoznałem się z kilkoma tomami serii z New 52. Przypadło mi do gustu zwrócenie się w mitologiczną stronę świata tej postaci, zbudowanie relacji z greckimi bóstwami, przedstawienie najróżniejszych krain. Jest to coś naprawdę wartego uwagi i mam nadzieję, że jakoś zostanie ta kwestia poruszona również i w ewentualnej kontynuacji, która po wspomnianym sukcesie recenzenckim (a także kasowym, spadek podczas drugiego weekendu wyniósł zaledwie 44,6%, po drugim weekendzie film miał już na koncie 205mln $ z USA) jest raczej pewna.
To są jednak póki co czcze marzenia i dywagacje. Co prawda film, który dostaliśmy, nie wstydzi się mitologicznych korzeni bohaterki, a w świecie przedstawionym faktycznie istnieli greccy bogowie, aczkolwiek fabuła nie skupia się na przemierzaniu fantastycznych krain lub walce z antycznymi bestiami, a raczej na przedstawieniu tytułowej księżniczki Amazonek szerszej widowni.
Co się zdecydowanie udało.
Nie sposób nie odnieść się do poprzednich… prób studia, które rozpaczliwie pragnie załapać się na popularność superbohaterów w kinie i wypluwało do tej pory same koszmarki pokroju Suicide Squad i Batman v. Superman. W tamtych produkcjach jak na dłoni widać było wtrącanie się studia, karygodne błędy montażowe, szatkowanie nakręconego materiału lub doklejanie czegoś, żeby zwiększyć ogólnie pojętą fajność produkcji.
Niestety, jest to widocznie również i w tym filmie, chociaż w znacznie mniejszym stopniu. W pewnym momencie pojawia się zabójcze nagromadzenie kiepskich żartów, których próbkę mogliśmy już zobaczyć w zwiastunie. Jest to przede wszystkim związane z przybyciem Diany do Londynu, ponieważ kompletnie nie odnajduje się w realiach pierwszej połowy XX wieku. Mimo iż scena z dobieraniem sukienki i kapelusza jest okropna, to jednak popularny motyw bohatera wyrwanego z własnego środowiska i zmuszonego do funkcjonowania w nowym naprawdę się tutaj sprawdza.
Na tym polu widać największą zaletę produkcji i coś, co w końcu studio zrobiło dobrze – Wonder Woman nie ma bólu dupy, nie zastanawia się, czy być superbohaterem, czy nim nie być, nie ma mowy o jakimkolwiek dylemacie związanym z wyruszeniem na misję ratowania świata. Została nauczona, że ludziom należy współczuć, pomagać im w potrzebie, nie nadużywać własnej siły, nie krzywdzić innych. Brzmi to banalnie, niczym z Małego Księcia albo odcinka wieczorynki, ale na tym właśnie polega superbohaterstwo…
A nie na staniu w deszczu w nocy na skraju dachu i głębokim rozważaniu filozoficznym nad sensem istnienia własnego i wszystkich innych.
Także naprawdę podoba mi się sposób, w jaki została przedstawiona Wonder Woman. Gdyby ten film powstał osiem lat temu, to dzisiaj na pewno wspominany byłby z wielkim sentymentem i wybaczyłoby mu się liczne potknięcia. Bo mimo iż sama bohaterka wypada naprawdę dobrze, zarówno pod względem scenariuszowo-rozwojowym, jak i aktorskim (kto by podejrzewał, że Gal Gadot będzie nie tylko fenomenalnie wyglądać w kostiumie WW, ale i aktorsko stanie na wysokości zadania?), to fabularnie można sporo tej produkcji zarzucić.
No bo fabuła leci tak:
* Na magicznej wyspie Temiskerze mieszkają Amazonki, których zadaniem jest zgładzenie boga wojny Aresa, który czai się gdzieś tam, w zewnętrznym świecie ludzi.
* Na wyspę trafia żołnierz Steve Trevor (Chris Pine), który informuje społeczność, że trwa obecnie I wojna światowa.
* Diana, księżniczka Temiskery, słysząc opowieści o okropieństwach, dodaje dwa do dwóch i wychodzi jej, że za całą tą wojną stoi Ares, więc postanawia wyruszyć, by skopać mu tyłek, wypełniając tym samym obowiązek swojego ludu.
* Naszprycowana ideałami staje twarzą w twarz z okropną rzeczywistością, orientując się, że może to wszystko to niekoniecznie bezpośrednia wina Aresa.
* Stwierdza jednak, że ludzkość mimo wszystko jest warta uratowania.
W zasadzie wszystko gra przez pierwszą część filmu. Widzimy Dianę w dzieciństwie, jej szkolenie w walce. Wyspa wygląda naprawdę przepięknie, jest to świeże spojrzenie na fantastykę w kinie. Właśnie między innymi dlatego mi szkoda, że jednak nie poszli całkowicie w tym kierunku. Może kiedyś.
Przybycie Steve’a rozpoczyna jednak problemy produkcji – pojawiają się żarciki związane z tym, że na Temiskerze nie ma żadnych mężczyzn, płyną do Londynu, gdzie akcja zwalnia, ma tam miejsce jakieś biedackie zbieranie drużyny, która ma wykonać misję na tyłach i film zaczyna grzęznąć w błocie, niczym ten powóz, który bohaterowie mijają, podróżując w stronę frontu.
Niby są dobre pomysły, jak ten moment ze zwiastuna, kiedy Wonder Woman wychodzi z okopu, ściąga na siebie ogień Prusaków i żołnierze mogą ruszyć do ataku, zdobywając kawałek ziemi. Ona robi to dlatego, że nie może już znieść bezczynności i podchodów, woli stanąć twarzą w twarz z przeciwnikiem.
A propos stawania twarzą w twarz z przeciwnikiem i scen akcji w ogóle – w tym filmie jest zdecydowanie za dużo slow motion. Sama choreografia walk jest naprawdę w porządku, ale dlaczego co chwila zwalniają akcję, zatrzymując się na sekundę na bohaterce z podniesionym mieczem czy tam napiętym łukiem? Efekt ten jest tutaj nadużywany i to skrajnie.
Pochwaliłem sceny akcji, ale sam finał muszę zganić. Jest do bólu kliszowy, walka wygląda jak starcie z bossem w jakiejś grze. Główny przeciwnik nie został należycie przedstawiony. W sumie to mi szkoda. Chyba wolałbym, by zostawili go do następnego filmu, a tutaj okazałoby się, że za wojną wcale nie stał Ares. Że to tylko ludzie. To mi przyszło do głowy, gdy wydłubywałem palcem salsę, jaka została mi po nachosach. O ile lepszy byłby ten film, gdyby na samym końcu nie pojawił się bóg wojny i nie zaczął wykrzykiwać, jaki to on jest potężny i zniszczy ludzi, bo tak.
W dodatku związany z nim zwrot akcji przewidziałem godzinę wcześniej. Także tu popełnili błąd.
***
Żeby podsumować – Wonder Woman w bardzo dobry sposób przedstawia swoją tytułową bohaterkę i nie wstydzi się komiksowego pierwowzoru. Najważniejszą więc rzecz wykonuje w sposób więcej niż poprawny. Myślę, że reszcie filmu można przez to wybaczyć braki. Marvel też zaczynał przeciętnie, stawiając na bohaterów, chociaż to akurat nie jest żadna wymówka. Trzeba czekać, żeby zobaczyć, jak na ten sukces zareaguje studio, jaką nauczkę z tego wyniesie.
Wydaje mi się, że po tym filmie WW stanie się powszechnie rozpoznawalną postacią. Już widziałem memy porównujące hit Halloween 2016 i 2017 – kostium Harley Quinn i właśnie Diany.
Także więc cieszymy się – kto pół roku temu spodziewał się, że film o Wonder Woman dobrze sportretuje tytułową bohaterkę?
Czy DC wstaje z kolan?
Nie odważę się potwierdzająco odpowiedzieć na to pytanie, nie na kilka miesięcy przed premierą Justice League.
Kolejna wystawa zdążyła już zostać rozłożona, pierwsi zwiedzający mieli już okazję ją zobaczyć, a ja wciąż nie napisałem o poprzedniej. A było EKSTRA!
Stowarzyszenie Zbudujmy To, którego od lutego tego roku jestem członkiem, zapewniło jeden z punktów programu podczas tegorocznej edycji nerdowskiej imprezy Pixel Heaven. Na kilkudziesięciu metrach kwadratowych zaprezentowaliśmy odwiedzającym nasze modele w tym: makietę miasteczka Zbudujcowa, bitewniakową wersję futurystycznej wersji Odsieczy Wiedeńskiej (gdzie stały moje konstrukcje), tor GBC i całą masę innych modeli oraz dioram. Zainteresowanych odsyłam do filmu z wystawy nakręconego przez Sariela:
Poniżej znajdziecie coś w stylu relacji z tego wydarzenia. Z mojej perspektywy, czyli osoby, która uczestniczyła w konwencie przede wszystkim jako wystawca. Nie mam zamiaru ukrywać, że do Warszawy pojechałem głównie w celach klockowo-towarzyskich, a cała otoczka związana z oldskulowymi grami i sprzętem, mimo iż przyjemna i potrafiąca zaangażować, stała na dalszym planie.
Raport w miarę na żywo prowadziłem na moim fanpejczu, skąd część wpisów zostanie przekopiowana do tego tekstu.
***
DZIEŃ PIERWSZY – Czwartek
W zasadzie nie był to dla mnie jeszcze w pełni konwentowy dzień – do południa byłem półtora godziny na uczelni, potem przed wyjazdem zdążyłem skończyć sprawozdanie na laboratorium, ale z kronikarskiego obowiązku odnotować wypada, że z Krakowa wystartowaliśmy wieczorem i na miejsce dotarliśmy krótko po północy.
***
DZIEŃ DRUGI – Piątek
Rano pobudka, śniadanie, mycie zębów i spacerek do stacji metra, skąd mieliśmy dotrzeć bezpośrednio na teren imprezy. Po drodze do metra cyknąłem fotkę najbardziej rozpoznawalnego budynku Warszawy.
I cóż – faktycznie mają metro w Warszawie. Legendy nie kłamią.
Jak się okazuje, mają nawet półtora metrów.
Już w budynku MZA dołączyłem do rozkładania klocków. Spora część wystawy była już przygotowana, chłopaki się naprawdę postarali.
Zdjęcia makiety w jakiejś ludzkiej jakości znajdziecie w galerii Servatora – KLIK.
Galerie pozostałych współautorów wiedniowej makiety: BH’s Glaz Goldsun Jaskier (czyli ja :P) Kris Kelvin Zgrredek
Jak pisałem na fejsbuku, musieliśmy jechać do docelowego hotelu, zameldować się, zostawić walizki i wrócić. I tu miejsce na humorystyczną wstawkę.
Ponieważ w tym samym hotelu nocowała w tym samym czasie jakaś młodzieżowa reprezentacja klubu gimnastycznego, pan z recepcji wziął nas za jej członków. Także spoko, niechodzenie na WF najwidoczniej nie zostawiło skutków ubocznych. Gdy już wyjaśniliśmy, że jednak nie, nie jesteśmy gimnastykami, ani nawet trenerami gimnastyki i dostaliśmy klucze, to z kolei pani z recepcji strzeliła z grubej rury, mówiąc, że zakładali, że nasza rezerwacja – dla grupy – dotyczyła gości weselnych. W sumie jak to teraz piszę, to już nie wydaje się takie śmieszne, ale wtedy autentycznie skisłem.
Po powrocie na imprezę (szczęśliwie identyfikator odebrałem wcześniej, wychodząc – po 15 do rejestracji była już kolejka) poplątałem się chwilę wokół ekspozycji i o 16 zaczął się mój dyżur. Na czym polegał? No cóż, odwiedzający nie zdają sobie sprawy z tego, iż niektóre modele trzymają się na tak zwane zagęszczone powietrze, a część osób przyprowadza zawsze ciekawskie dzieci. Jeśli kiedyś będziecie na tego typu wystawie, to – proszę – pamiętajcie, że NIE wolno dotykać modeli. Nie wolno podnosić samolotów, nie wolno kręcić antenami stacji badawczej, nie wolno przestawiać figurek na makiecie. Z naszej strony nie jest to żadna nieuprzejmość czy coś. Po prostu – jeśli każdy by chciał sobie czegoś dotknąć, to po chwili znaczna część ekspozycji byłaby uszkodzona. I tak musiałem naprawiać autko, zabierać dzieciom pochwycone minifigurki i podczepiać zbudowane jakąś kosmiczną techniką koła samolotu.
Po trzech godzinach bicia po łapach skończyłem dyżur i mogłem połazić po terenie imprezy. Niestety, jeszcze nie wiedziałem, że na poustawianych pod ścianami flipperach można pograć za friko, więc po prostu łaziłem, rozglądając się po różnych stoiskach. Zaszedłem na komiksy i podłubałem trochę w kartonach, ale okazało się, że nie było pierwszego numeru Moon Knighta z Marvel NOW!, więc koniec końców nic nie wziąłem.
Figurki przy stanowisku tej firmy przykuły moją uwagę, więc przystanąłem, żeby zapytać, jak je robią. No i się okazało, że wykonują projekty modeli w komputerze, potem drukują na drukarkach 3D. Usłyszawszy ceny, stwierdziłem, że dorabianie elementów do klocków mija się z celem, ale pan ze stanowiska propsował moje figurki z LEGO, więc niech mają reklamę.
Czekałem na pierwszy z punktów programu i w zasadzie jedyny, na którym mi tak naprawdę zależało – o 20 na Main Stage’u miał się odbyć pokaz tajwańskiego filmu klasy Z, Lady Terminator, z prowadzonym na żywo, improwizowanym dubbingiem. Emisja w ramach VHS Hell, którego istnienie obiło mi się już kiedyś o uszy, i którego byłem bardzo ciekaw. O dziwo, faktycznie pewne sceny w filmie przywodzą na myśl Terminatora, ale całość ma jakieś absurdalne, mistyczno-seksualne podłoże. Morduje na ekranie nie robot z przyszłości, ale opętana przez chutliwego ducha młoda pani archeolog… albo antropolog. Jeszcze bardziej o dziwo, improwizowane dialogi potrafił w niektórych momentach rzeczywiście rozbawić. Nie pamiętam, jak nazywał się pan, który „miał w ręku piwo zamiast listy dialogowej”, ale odwalił kawał dobrej roboty.
Mimo iż było już grubo po 21, to dzień się jeszcze nie skończył, na wieczór mieliśmy zaplanowaną integrację w jadłodajni Blue Cactus.
*pomnika
Jak widać na załączonym obrazku, w drodze do restauracji w pewnym momencie poszedłem na skrzyżowaniu niewłaściwą ulicą i zaszedłem aż za Belweder.
Jedzenie było spoko, Cola dawno mi tak nie smakowała i nie wiem, czy to kwestia cytrusa nadzianego na szklankę, czy tego, że cały dzień był intensywny.
Aha – ponieważ siedzieliśmy niemalże do zamknięcia, to mogliśmy zaobserwować klasyczny obrazek – barman polerował szklanki, rozmawiając z kokietującą go samotną, siedzącą przy barze dziewczyną. Nie powiem, trzymałem za niego kciuki.
***
DZIEŃ TRZECI – Sobota
Pobudka o podobnej porze – 8 – naprawdę syte śniadanie w hotelu i jazda na konwent. Od 10 dyżur, dotarliśmy chwilę wcześniej, ale flippery były jeszcze pogaszone – smutnazabaface.
Za to stoisko z koszulkami i innymi duperelami było otwarte. Jak tylko zobaczyłem ten nadruk, stwierdziłem, że muszę ją mieć. Niestety, nie pamiętam, jak się nazywał sklep, w którym ją kupiłem, a na terenie imprezy były ze trzy. W każdym razie – był to ten koło stoiska z komiksami.
BUT MAGIC IS HERESY – głosi dalsza część napisu na koszulce
Poniżej seria zdjęć modeli, które szczególnie zwróciły moją uwagę.
Na makiecie miasteczka umieszczone były liczne scenki z postaciami z popkultury – dwie szczególnie mnie urzekły. Obie autorstwa Tyborta.
Druga rozwaliła mnie jeszcze bardziej. Mimo iż postacie nie są oddane w stu procentach, a dałoby się je wykonać lepiej, to jednak bez problemów rozpoznałem bohaterów animowanego serialu Wodogrzmoty Małe.
Mario mój i Thietmaiera. Nieskromnie się pochwalę, że w zorganizowanym konkursie moja figurka zajęła trzecie miejsce. Jako nagrodę otrzymam Bellę.
Miecz Geralta kolegów i koleżanki z Politechniki Rzeszowskiej.
Tutaj klockowa wersja Pac-Mana. Zapamiętajcie.
Fragment makiety Fallout. Szyld zrobił na mnie naprawdę wielkie wrażenie.
Po obleceniu naszej wystawy ruszyłem na podbój konwentu. Udało mi się sporo pograć na flipperze. Straciłem poczucie czasu, bo kiedy już się do jednego dopchałem, to prztykałem jakieś czterdzieści minut. Przez dłuższą chwilę na sąsiednim (Judge Dredd) grał Kris Kelvin. Także spotkanie z celebrytą przy okazji wizyty w Warszawie mam zaliczone. :D
Flippery to było jednak małe piwo w porównaniu do stojących w sąsiednim pomieszczeniu starych telewizorów z podpiętymi konsolami, na których można było popykać w kultowe gry. Do Mario nie udało mi się dopchać, za to w Pac-Mana całkiem sporo pograłem. Jak na pierwszy raz trzymania w ręku joysticka od Atari, to uważam, że poszło mi całkiem nieźle. Zwłaszcza za drugim razem.
Nie udało mi się załapać na testowanie VR-u w tej grze, w której wszystko jest białe, poza przeciwnikami, którzy są pomarańczowoczerwonożółci. Mieli stoisko obok naszej wystawy. Za to założyłem gogle przy innym stoisku, gdzie odbywała się prezentacja gry w strzelanie. Chodziło się po jakichś dokach/magazynie i strzelało z karabinu. Strasznie dziwne uczucie, gdy obraz się porusza, jakbyśmy rzeczywiście szli, za co odpowiada gałka analogowa, a jednocześnie czujemy, że nogi się nam nie ruszają. Po kilku minutach spędzonych w wirtualnej rzeczywistości zaczęło mi się kręcić w głowie.
Tak się skończył trzeci dzień konwentowania. Na zdjęciu powyżej widać większą część mojego dziennego posiłku. Poza tym zjadłem jeszcze paczkę ciastek i rano śniadanie w hotelowej restauracji. Jakoś się nie skusiłem na ofertę food trucków, które parkowały przed budynkiem.
***
DZIEŃ CZWARTY – Niedziela
Ponownie – pobudka z rana, bo plan dnia napięty niczym leginsy na dupie grubej dziewczyny. Zaplanowaną mieliśmy wizytę w LEGO Store w Galerii Mokotów.
Jak widać, byliśmy na miejscu przed czasem i musieliśmy czekać kwadrans. 12:50 musieliśmy już być na Dworcu, więc trzeba się było sprężać. Na szczęście poszło gładko, kubek ładowało się szybko, a i wybór figurek się zbytnio nie rozwlekł.
Jeśli ktoś nie wie – w oficjalnych sklepach LEGO klocki można kupować na kubki, wybierając z dostępnego asortymentu elementów. Jest jedna zasada – kubek musi się zamknąć. Ten, który widzicie na zdjęciu, kosztuje 89,99zł, zmieściłem w nim przeszło 500 bricków 2×1 i jeszcze ponad 200 innych elementów. Średnio 0,11zł za klocek. O aktualny stan ścianki można pytać na fanpejczu sklepu.
Minifigi z kolei kosztują 44,99zł i działa to tak, że z puli elementów wybiera się po trzy: nogi, torsy, główki, włosy/czapki, akcesoria i w ten sposób składa trzy figurki. Tutaj pod względem ceny już nie jest tak różowo, aczkolwiek dużo zależy od klocków, jakie uda się znaleźć – czasem trafiają się prawdziwe perełki.
Już bez dalszych przygód wróciliśmy, wymeldowaliśmy się z hotelu, dotarliśmy na Dworzec i załadowaliśmy się do pociągu. Sama podróż przebiegła naprawdę klawo – z Warszawy do Krakowa pociąg jechał nieco ponad dwie godziny. I dali pół litra wody w cenie biletu, także więc bajka.
***
Cóż, tak to właśnie wyglądało. Ja się zakochałem w tym klimacie, na pewno wybiorę się na kolejne wystawy naszego Stowarzyszenia. Jedna obecnie trwa, również odbywa się w Warszawie, ja niestety muszę się uczyć, ale Was zapraszam. Jeśli tylko macie możliwość, to wybierzcie się na Warsaw Comic Con – my tam jesteśmy. ;)
Chciałbym podziękować kolegom ze Stowarzyszenia – Toltomei, który był tym drugim, kiedy pisałem w tym wpisie „my” oraz Innosowi za ogarnianie na miejscu, przewóz mnie i moich fantów. Podziękowania należą się również niezrzeszonym kolegom – Jahoo i gmkkk, również za transport samochodowy mnie lub klocków oraz za możliwość pogadania z kimś o wspólnej pasji.
Dziękuję współautorom naszej makiety bitewnej, których wymieniłem już wcześniej oraz wszystkim innym uczestnikom wystawy, zwłaszcza jetboyowi za trzymanie pieczy nad wszystkim.
Bardzo się cieszę, że w końcu udało mi się Was poznać inaczej niż przez forum, Wy LEGO-we świry,
Jaskier, też LEGO-wy świr.
PS Załączam zdjęcie figurek, które kupiłem w LEGO Store.
O! jakże przewrotny jest tytuł tego wpisu. Nie przeczytałem bowiem wszystkich tomów wydanych dotąd w Polsce przez Egmont. Ba! póki co nie udało mi się nawet zaliczyć chociaż po jednym tomie z każdej z proponowanych serii. Dlatego też przepraszam wszystkich, którzy dali się nabrać i kliknęli, licząc na jakiś wielgachny przegląd kilkudziesięciu wydanych dotąd albumów.
Tego tutaj nie znajdziecie, za to będzie można przeczytać, co sądzę na temat tego, co albo kupiłem, albo udało mi się wypożyczyć w krakowskiej Artetece.
***
***
All-New X-Men 1-2-3
Gdy pojawiła się informacja o starcie Marvel NOW! w Polsce – a to było ze dwa lata temu – stwierdziłem, że najlepiej będzie, jeśli zdecyduję się na jedną, góra dwie serie i je będę regularnie kupować i czytać.
Ponieważ wiele osób w internetach polecało, mój wybór w pierwszej kolejności padł na historię klasycznych X-Men, przeniesionych w czasie w celu… nie wiem. Chyba żeby obecny Scott Summers a.k.a. Cyclops zobaczył młodszego siebie, wiernego ideałom i nawrócił się z obranej ścieżki bycia Winkelriedem mutantów.
Wyrwani ze szkolnych, beztroskich lat młodości mutanci stają twarzą w twarz ze swoimi starszymi wersjami, rozczarowując się obrazem tego, kim w tej linii czasowej się stali.
Było to narysowane bardzo ładnie, ale fabuła i postacie mnie kompletnie nie porwały. Zupełnie. Te młodzieżowe dramy o to, kto się w kim kocha albo co się stało z moim życiem?! były męczące, a ciągły ból dupy każdego z piątki mutantów przeniesionych w czasie sprawił, że po trzech tomach stwierdziłem, że odpuszczam czytanie tej serii.
Zdaje się, że ostatnio wyszedł kolejny tom, ale po tych trzech naprawdę nie mam ochoty na więcej.
Uncanny X-Men 1-2
Jest to seria komplementarna wobec tej z akapitu powyżej. Część wydarzeń mających w nich miejsce się pokrywa, zmienia się jedynie perspektywa – przedstawione są oczami członków przeciwnego zespołu. W innych przypadkach akcja się rozjeżdża i w Uncanny X-Men śledzimy poczynania dorosłego Cyclopsa, który jest teraz Wrogiem Ludzkości Numer Jeden i razem z Magneto i Emmą Frost prowadzi własną szkołę, podróżuje po świecie, zbierając do niej uczniów.
W tej serii też się nie zakochałem. Zaprezentowane w niej młode pokolenie mutantów miałem w dupie. Ale to tak totalnie. Pamiętam z nich tylko jedną dziewczynę, która umiała na pewnym ograniczonym obszarze stworzyć bańkę czasu. Poza tym pamiętam, że Cyclops (ten dorosły) miał ból dupy o to, że wszyscy mieli do niego ból dupy o to, że zabił Xaviera.
Wolverine and the X-Men 1-3
Tę serię czytałem wyrywczo, wypożyczając to, co akurat było dostępne w bibliotece. Ogólnie rzecz ujmując, jest to historia zupełnie nowego pokolenia mutantów, dla których Wolverine, Beast, a nawet Kitty Pryde to stare dziady.
Od pierwszego numeru totalnie się odbiłem. Zawarta w nim była historia jakiegoś cyrku, którego szef był potworem Frankensteina (sic!) i opanował umysły kadry pedagogicznej czyli Storm, Logana, Beasta etc. i młodzi mutanci musieli coś z tym zrobić. W ogóle mi to nie podeszło.
Do serii wróciłem jakiś czas później, gdyż musiałem dopchać limit trzech wypożyczanych komiksów, a akurat na półce stał trzeci numer. I to było naprawdę świetne. Dwoje młodych mutantów udało się – bez wiedzy nauczycieli – na misję infiltracji szkoły dla superzłoczyńców prowadzonej przez Hellfire Club. Tylko teraz Hellfire Club to najwyraźniej takie cool dzieciaki z bogatych domów, które ogólnie gardzą wszystkimi innymi. Ten koncept bardzo mi się spodobał, na pewno do serii wrócę. Niedawno został wydany czwarty tom.
Avengers 1
W przypadku tego komiksu mam chyba najbardziej mieszane uczucia.
Jest to kosmiczne mambo-dżambo, jakich pełno w komiksach, angażujące najpotężniejszą drużynę ziemskich bohaterów, w dodatku ściągające na listę jej członków postacie z najdalszych części uniwersum Marvela, stawiające tych wszystkich bohaterów naprzeciw międzygalaktycznych quasi-bogów.
Pierwszy tom jest jednak ewidentnie zaledwie wstępem do jakiejś dużo większej historii, a mimo iż już w nim nasza cywilizacja ociera się o zagładę, to czuć w powietrzu, że przy nadciągających wydarzeniach te próby morfowania ziemskiej flory i fauny, jakie tutaj następują, będą wyglądać niczym rabowanie banku przez Shockera, którego Spidey powstrzymuje w czwartek na długiej przerwie.
The Superior Spider-Man 1
Ten komiks mam przeczytany najświeżej, że się tak wyrażę, gdyż wypożyczyłem go dwa tygodnie temu. Jest to wstęp do historii, która chyba już w tym roku doczeka się finału (w sensie zostanie u nas wydany ostatni tom), opowiadającej o Superior Spider-Manie, czyli Doktorze Octopusie w młodym, silnym ciele Petera Parkera.
To może wydawać się strasznie głupie, ale historia naprawdę przypadła mi do gustu. Octopus oczywiście planował przejąć ciało i moce Pająka, żeby robić różne złowieszcze rzeczy, nie wziął jednak pod uwagę tego, że wchodzenie do głowy kogoś, kto stracił tak wiele bliskich osób i z tego powodu cierpi, i ma poczucie winy, nie może nie odbić się bez echa na psychice nowego właściciela ciała.
Scena, w której Peter, uwięziony w okaleczonym, sponiewieranym ciele Octopusa, umierając, przekazuje mu swoją mantrę, czyli hasło o wielkiej mocy i wielkiej odpowiedzialności, napisana jest w naprawdę poruszający sposób. I w ogóle przez cały czas miałem takie uczucie, że to, co się dzieje, jest niesprawiedliwe i że łotr powinien w końcu przegrać. Mimo iż wiedziałem, że tak się nie stanie. Kibicowałem Peterowi (prawdziwemu Peterowi), wiedząc, że tym razem mu się nie uda. Z czymś takim spotkałem się wcześniej tylko w przypadku Titanica. Za każdym razem trzymam kciuki za DiCaprio…
Będę wypatrywał na bibliotecznej półce kolejnych numerów, a kto wie – może sobie sprawię całą serię? Czwarty tom swego czasu wygrałem w konkursie na yt, ale czekam z czytaniem, dopóki nie zaliczę poprzednich.
O Deadpoolu zdążyłem już napisać na blogu, dokładnie o dwóch pierwszych tomach, możecie kliknąć w link i tam sprawdzić, co o nich sądzę. Wciąż uważam, że Łowca dusz wypada o wiele lepiej od Martwych prezydentów, gdyż ten drugi (chronologicznie pierwszy :P ) jest bardziej śmieszkowy. W pierwszym tomie mniej jest zgłębiania chorej psychiki głównego bohatera, który tak naprawdę śmiechem, żartami maskuje swoje problemy i psychiczny ból, jakiego doświadcza. Dobry, zły i brzydki idzie jeszcze o krok… albo i dziesięć dalej, przedstawiając tytułowego najemnika z zupełnie innej perspektywy. W przeciwieństwie do memów, w pewnej mierze także filmu, ta inkarnacja Deadpoola jest o wiele poważniejsza. Jasne, jest tu sporo komedii, ale jednocześnie naprawdę duża dawka tragedii.
Tomy czwarty i piąty leżą na półce, jeszcze zafoliowane, a szósty czeka na odebranie. Nie mam kiedy do nich usiąść, żeby móc przeczytać. :(
Thor: God of Thunder 1-2
Dwa pierwsze tomy serii God of Thunder tworzą zamkniętą opowieść o starciu Thora ze śmiertelnym wrogiem wszystkich kosmicznych bóstw. Autor Jason Aaron rozciągnął akcję w przestrzeni kosmicznej, a także czasie, gdyż w finale opowieści do walki ramię w ramię stają trzy wersje Gromowładnego. Młody i buńczuczny wojownik, niegodny jeszcze Mjolnira, potężny Avenger, bohater najbliższy filmowej wersji, a także wiekowy król Asgardu z odległej przyszłości. Ich wątki rozpoczynają się w różnych okresach i miejscach kosmosu, by spleść się razem w ostatecznym starciu.
Możliwość poznania różnych wersji bohatera, świadomość tego, że to faktycznie jest ta sama postać, tylko na różnych etapach rozwoju, przypadła mi do gustu. Jest to komiks opowiadający historię Thora, której wciąż brakuje w MCU – mroczną, pesymistyczną, ale jednocześnie naładowaną nieprzeszkadzającym w niczym patosem. Łatwo by było popaść w śmieszność, ale scenarzysta potrafił rozładować napięcie w odpowiednim momencie tak, by całość zagrała.
Miss Marvel 1
Na wydanie tego komiksu w Polsce czekała masa osób. Zebrał niesamowicie pozytywne recenzje zagramanicą i wcale się temu nie dziwię.
Główna bohaterka, należąca do rasy Inhumans Kamala Khan, przechodzi terrigenezę, zyskuje moc zmieniania kształtu swojego ciała i wydawać by się mogło, że jej marzenia się spełniają. Przyjmuje dawny pseudonim swojej idolki i zamierza ratować świat.
Największą zaletą komiksu jest aspekt życia codziennego Kamali. Pochodzi ona bowiem z pakistańskiej rodziny, więc w przeciwieństwie do rówieśników nie może chodzić na imprezy, nie może spotykać się z chłopakami, a gdy coś nabroi, rodzice wysyłają ją na rozmowę do imama. Ona nie do końca się z tym identyfikuje, swojego pobożnego brata uważa za wariata, a rodziców – mimo iż szanuje i kocha – nie bardzo rozumie i uważa, że nie mają do niej zaufania i na nic jej nie pozwalają. Jest to klasyczny przykład konfliktu międzypokoleniowego, przez co aspekt odmiennej kultury – mimo iż prominentny – do jakościowej analizy nie jest potrzebny. Po prostu poddana hormonom nastoletnia dziewczyna, która od życia chciałaby czegoś innego niż to, co ma na co dzień, nagle dostaje moce. Nie dziwię się, że Kamalę często porównuje się do Petera Parkera, który przez wiele lat na siłę był trzymany w liceum, żeby dla kolejnych pokoleń komiksowych nerdów mógł stanowić odskocznię od klasówek, zrzędzących rodziców i domowych obowiązków.
Hawkeye 1
Kolejna seria, która spotkała się w USA z naprawdę pozytywnym przyjęciem, zawitała dwa miesiące temu również i do Polski. Głównym bohaterem jest Clint Barton, na co dzień latający w kosmos lub strzelający z łuku do superzłoczyńców członek Avengers, po godzinach samotny stróż i obrońca bloku, w którym mieszka.
Cóż, te fragmenty z Clintem w cywilu, gdy tłucze dresów albo ucieka autem przed dresami, strzelając do nich z łuku, albo idzie z rannym psem do weterynarza, są naprawdę świetne.
Niestety, spora część to historia o misji odzyskania taśmy, na której nagrano Bartona likwidującego terrorystę. No bo wiecie – gdyby w łapy jakiegoś superłotra wpadło nagranie z członkiem Avengers dopuszczającym się podczas misji morderstwa, wywołałoby to międzynarodowy skandal. Wciąż ta część historii była o wiele bardziej angażująca i ciekawa, i ogólnie lepsza od wymienionych wcześniej All-New X-Men, jednak nie tego się spodziewałem.
W dodatku na końcu albumu znajduje się jeszcze jeden zeszyt z zupełnie innej historii. Aż wezmę komiks i sprawdzę, co to było… Tak, dobrze pamiętałem, to zeszyt serii Young Avengers Presents. Zamieszczony tutaj został, by przybliżyć czytelnikom relację Clinta Bartona z Kate Bishop, również występująca pod pseudonimem Hawkeye, pojawiającą się w serii Matta Fractiona.
Myślę, że ta seria z większą ilością numerów bardziej przypadnie mi do gustu.
***
Z czystym sumieniem mogę polecić Deadpoola, Miss Marvel, Superior Spider-Mana i Thora.
Co do reszty… cóż, naprawdę liczę na rozkręcenie się Hawkeye’a.
Co Wy sądzicie o tej inicjatywie wydawniczej Egmontu?
Który z komiksów z Marvel NOW! przypadł Wam najbardziej do gustu?
Może czekacie na jakiś komiks, który w Polsce jeszcze nie został wydany?
Tytuł tego wpisu jest nieco przewrotny – z całą sympatią, jaką darzę Supernatural oraz tych bohaterów – Riverdale jest o kilka klas lepszym serialem. Co wcale nie było takie oczywiste, przynajmniej dla mnie. Kto by się spodziewał, że CW urodzi coś tak nienachalnego i bezpretensjonalnego? Może po prostu mam pecha i do tej pory trafiałem na przepełnione żalem i bólem dupy produkcje?
Okazało się bowiem, że młodzieżowa drama, dziejąca się w liceum w niewielkiej amerykańskiej mieścinie, z wątkiem kryminalnym tylko czekającym za rogiem, by eksplodować, wszystko zrobiła dobrze.
Niebywałe.
Wszystko zaczyna się od informacji, która wstrząsa miasteczkiem. Czwartego lipca zaginął i został uznany za zmarłego Jason Blossom – przyszły spadkobierca i dziedzic imperium syropu klonowego. Gdy na początku roku szkolnego odnalezione zostaje ciało z raną postrzałową, nikt nie chce uwierzyć, że coś takiego mogło się wydarzyć. Policyjne śledztwo – a jakże – stoi w martwym punkcie i jedynie grupa rezolutnych nastolatków popycha je do przodu na własną rękę. Z biegiem czasu okazuje się jednak, że miasto i jego mieszkańcy skrywają o wiele więcej tajemnic.
Czas na akapit dotyczący komiksowego pierwowzoru… którego nie znam. Nie czytałem ani jednego zeszytu, ale kompletnie nie przeszkadzało mi to w cieszeniu się serialem. Ba! mam wrażenie, że fani komiksów mieli gorzej, bo zamiast cieszyć się postaciami, ich rozwojem, budującymi się relacjami i ewolucją już istniejących, bóldupili o zmiany względem pierwowzoru. Z tego co się orientuję, niektóre z nich były dość poważne (khem… Jughead… khem), ale wszystko rozegrane było naprawdę naturalnie i układało się w logiczną całość.
I taki jest cały ten serial. Zaprezentowane w pierwszych odcinkach wątki rozwijają się, w toku trwania fabuły splatając się w kilka przewodnich motywów. Koniec końców wszystko zdaje się mieć coś wspólnego z morderstwem Jasona, oskarżenia rzucane są na lewo i prawo, a gdy już się wydaje, że winny został zatrzymany, nowe fakty wychodzą na jaw.
Aczkolwiek wcale nie jest jak na przykład w polskim Belfrze. Co to, to nie. Z serialami z zagadką zabójstwa albo innej zbrodni często jest tak, że widz wodzony jest za nos i co odcinek lub dwa okazuje się, że już winny został ustalony… ale jednak nie, ponieważ wychodzi na jaw to, że w noc morderstwa dorabiał sobie jako tancerz erotyczny na wieczorze kawalerskim jakiejś fryzjerki, czy coś. (To akurat autentyk.) O ile jest to w stanie intrygować przez jakiś czas, to jednak na dłuższą metę się nie sprawdza.
W przypadku Riverdale coś takiego nie ma miejsca. O ile grupka co jakiś czas dodaje kogoś do listy podejrzanych, a kogoś innego z niej skreśla, to nie dzieje się to przy udziale policji albo linczu ze strony mieszańców miasta. Poza tym, najczęściej okazuje się, że i tak coś było na rzeczy, a podejrzany miał coś do ukrycia. Często nawet subtelnie związanego z morderstwem Jasona.
Jeśli chodzi o bohaterów, to mimo iż większość z nich początkowo wydawała się archetypowymi przedstawicielami licealnego światka, to każdy z nich ma mniejszą bądź większą rolę do odegrania w zaprezentowanej historii. W pierwszym odcinku myślisz sobie – O, ten to jest stereotypowy pedałek. I taka jest prawda, ale okazuje się, że bohater ten ma jakąś rolę do odegrania.
Początkowo najmniej rozwinięty zdawał się być Archie. Jego główną motywacją była chęć zaliczenia i stania się sławnym muzykiem. Z czasem jednak to jego miotanie się od dziewczyny do dziewczyny przestało wadzić, scenarzysta pokazał również jego świetną relację z ojcem (który – notabene – jest chyba jedyną w stu procentach normalną dorosłą osobą w mieście), a koniec końców chłopak okazał się prawdziwym bohaterem.
Pierwszy sezon Riverdale odpowiednio dawkował poszczególne elementy – rozwój postaci i ich wzajemnych relacji, odkrywanie tajemnicy morderstwa Jasona, stawianie nowych pytań, wyjawianie sekretów mieszkańców tytułowego miasta. Napakowane wydarzeniami dwa ostatnie epizody, w których tyle najróżniejszych rzeczy się podziało, podsumowują wydarzenia z całego sezonu i jednocześnie zapowiadają o wiele więcej, sprawiając, że z niecierpliwością czekam na kolejną serię.
Idźcie i obejrzyjcie ten serial! Ja chyba na wakacjach zrobię sobie maraton, żeby pochłonąć całą fabułę przy jednym posiedzeniu.
To naprawdę było dobre.
#team_Jughead_&_Betty
Jaskier
PS Wiedzieliście, że Cole Sprouse – aktor wcielający się tutaj w postać Jugheada – grał w dzieciństwie w Disneyowskich serialach Nie ma to jak hotel oraz Nie ma to jak statek? O_o
Czyli jednak można wyjść na prostą, nie ćpać, nie tańczyć na scenie z gołą dupą. Propsy.
Omnes et Nihilo 
