Rzecz jasna tytuł odnosi się do tych produkcji, o których można powiedzieć, że są komediami o zombie i je widziałem. Te warunki muszą być spełnione jednocześnie, toteż łatwo się domyśleć, że nie jest to zatrważająca ilość filmów. W każdym razie chodziło mi o to, że Zombieland podobał mi się o wiele bardziej od Wysypu żywych trupów. To zapewne dlatego, iż nie ogarniam Wrighta*, a tutaj mamy do czynienia z czwórką dziwacznie dobranych postaci, które mnie absolutnie kupiły.
Głównym bohaterem, narratorem i naszym oprowadzaczem po zdewastowanym apokalipsą zombie świecie jest grany przez Jesse’ego Eisenberga … typowy gość grany przez Jesse’ego Eisenberga. Lubię tego aktora i postacie, w które się wcielał (Now You See Me, The Social Network, prawdę mówiąc, więcej nie miałem okazji widzieć) i się tak zastanawiam,czy Lex Luthor również taki będzie?
Woody Harrelson to z kolei facet z poważnymi problemami, który tłumi w sobie wspomnienia, przesłaniając je sobie frajdą czerpaną z wykańczania zombie. Okazuje się, że pod powłoką twardoskórego kowboja kryje się człowiek wciąż potrafiący wykrzesać z siebie jakieś uczucia. Nawet jeśli przede wszystkim darzy nimi pewien konkretny rodzaj ciastek.
Emma Stone gra niby-wyluzowaną, niegrzeczną dziewczynę, będącą tak naprawdę odpowiedzialną opiekunką młodszej siostry. Już przed końcem ludzkiego świata tworzyły zgrany duet, teraz to konieczne, by przetrwać. Generalnie – Emma Stone zawsze spoko. Nie ma znaczenia, czy gra ukochaną superbohatera, czy cwaniarę wykorzystującą innych, by zapewnić przeżycie sobie i siostrze.
Abigail Breslin – czyli ta młodsza siostra – stanowi dobre dopełnienie czteroosobowej grupy, wnosząc cząstkę dziecięcej fantazji i naiwności, których – z całym szacunkiem dla jego talentu, Eisenberg oddać w pełni nie potrafi. No i fajnie było zobaczyć tę aktorkę w filmie, którego nie puszczają na religii.
Cała frajda z oglądania filmu płynie z interakcji między tą czwórką. Początkowa nieufność, wyrażająca się między innymi ciągłym mierzeniem do siebie z broni, przeradza się z czasem w dziwaczną przyjaźń, a może i coś na kształt rodziny. Więzi utworzone w trakcie wspólnej podróży, zahartowane niebezpieczeństwem spajają ekipę, której niestraszny jest żaden zombie.
A jeśli o nich mowa, to owe maszkarony są groteskowe i obrzydliwe, jak na żywe trupy przystało. Może i nie potrafią wystraszyć, ale też i nie są główną atrakcją tej produkcji.
W zasadzie nie jestem w stanie podać jednego ulubionego fragmentu – każdy potrafi powalić pomysłowością i kreatywnością – pierwsze spotkanie na zapleczu marketu, demolka w sklepie z pamiątkami, wizyta w Beverly Hills – każdy jest ulubiony.
Polecam każdemu – jest odpowiednio krwawo i obrzydliwie dla fanów klimatów zombie, a cała reszta znajdzie tu świetne postacie oraz uczciwy, dobry humor.
Jaskier
*Można by to wykorzystać do wznowienia niecyklicznego cyklu pt. Wyjście z szafy, co nie?
Najbardziej złoty fragment filmu. Tu w zasadzie nie ma co komentować. Oglądajcie. ;)
Peter Parker bezmyślnie wchodzi do pomieszczenia, do którego nie powinien mieć dostępu, a w środku zastaje machinę, na której zmutowane/radioaktywne/wsio ryba pająki skonstruowały sieć. Wskutek tego zostaje przez jednego ugryziony.
Jest takie twierdzenie, że w uniwersum Marvela zmartwychwstać może każdy poza wujkiem Benem. Jego śmierć jest czynnikiem niezbędnym do powstania Spider-Mana.
Jaki był plan przemienionego doktora Connorsa? W jakim stopniu jego psychika uległa zmianie? Dlaczego pod wpływem przyjmowanych specyfików stwierdził, że pomoże całej ludzkości, zmieniając ją w jaszczury, a po zażyciu serum mu się to odwidziało?
To jest być może najgłupszy, najdurniejszy zabieg leniwych scenarzystów, jaki miałem wątpliwą przyjemność obejrzeć. Poniżej wszelkiej krytyki.
Niektórzy ludzie krytykowali podejście twórców do kostiumu Pająka, twierdząc, iż zdecydowano się na zbyt ciemne barwy. Mnie nie przeszkadzają. Uważam natomiast, że fajnie było zobaczyć, skąd Peter zaczerpnął koncepcję stroju oraz popatrzeć na proces tworzenia sieciowodów (których filmy Raimiego w ogóle nie miały!).
Rozwój związku, jeżeli można to tak w ogóle nazwać, w układzie Thor-Jane nie ma sensu. To znaczy ma. Jeśli masz około trzynastu lat, chodzisz do gimnazjum, piszesz opowiadania o swoich przygodach z One Direction i uwielbiasz tanie opowiastki miłosne o uwspółcześnionej wersji rycerza jeżdżącego na białym koniu, który przybywa, by uczynić Cię swoją księżniczką. Jest w tym oczywiście nieco uroku, ale ciężko w coś takiego uwierzyć, kiedy już przestanie się dawać wiarę historiom o książętach z bajki.
W przypadku tego wyboru może gdzieś tam pobrzmiewać nutka goryczy, żalu do autorów i niezadowolenia z żeńskich postaci z trylogii Raimiego. Bo, pomimo całej sympatii, jaką darzę Kirsten Dunst, widzę to, że rola Mary-Jane została okropnie napisana w tamtych filmach. Nie wspominając już o marginalnej obecności Gwen w trzeciej części.
Wielokrotnie pisałem, iż darzę tę postać sympatią i to bynajmniej nie tylko dlatego, że dziewczyny w okularach są niewiarygodnie pociągające. Felicity daje się wkręcić we współpracę ze ściganym przez policję samozwańczym stróżem prawa, potrafi jednak postawić na swoim. Co prawda czasem wpada w tarapaty i trzeba ją ratować, ale to głównie dlatego, że zawodzi któryś z „genialnych” planów Olivera.
Nie wiem, czy to już pisałem, więc być może się powtórzę, ale Mroczny Rycerz powstaje składa się z całkiem przyjemnych komponentów, które zostały „jedynie” nieumiejętnie ze sobą połączone. Jednym z nich jest postać Seliny Kyle.
Najsensowniejsza (nie licząc Czarnej Wdowy i – choć miała marginalną rolę – Marii Hill) postać kobieca w filmowym uniwersum Marvela. A to dosyć dziwne, zważywszy na to, że kończy w związku z Tony’m. Bo co ona, zaradna, pracowita i myśląca kobieta można widzieć w degeneracie, jakim jest Stark? Przecież panna Potts zna go na wylot, od wielu lat dla niego pracuje, odbierając pocztę, wyprowadzającj pijanego z klubów i wynosząc śmieci.
Omnes et Nihilo 