Dzisiaj króciutko.
Pochwalę się Wam, że zakupiłem przed chwilą najnowszą książkę Andrzeja Pilipiuka o przygodach Jakuba Wędrowycza. Trucizna, bo taki tytuł nosi, ukazała się tradycyjnie już nakładem wydawnictwa Fabryka Słów. Z pozyskanych informacji, stwierdzam, że będzie śmiesznie-wesoło, niezwykle abstrakcyjnie i ze sporą dozą czarnego humoru. Czyli bez zmian.
Jeśli ktoś nie wie, kim jest Wędrowycz, to jest to bimbrownik, kłusownik, egzorcysta-amator zajmujący się również m.in. zatruwaniem życia dzielnym stróżom prawa. Właściwie można powiedzieć, że jest to polski superbohater pełną gębą – zajmuje się walką z wampirami, topielcami i czarnoksiężnikami, jednocześnie nie stroniąc od różnej maści eliksirów według kresowych przepisów i poszukując sposobu na produkcję wódki z trocin. Przeżył katastrofę Titanica, powstrzymał Lenina przed zmartwychwstaniem i załatwił nam Okrągły Stół.
Póki co mogę powiedzieć, że książka wydana jest elegancko (cienka okładka), kosztuje niecałe cztery dychy, składa się na nią dwadzieścia opowiadań i liczy pi razy drzwi trzysta sześćdziesiąt stron. Dodam jeszcze, że autora kojarzyć możecie z książki pt. Wampir z M-3, która swego czasu była dosyć popularna w Empiku, a zajmowała się może niezbyt subtelnym, ale z pewnością solidnym obśmiewaniem Zmierzchu.
Poniżej okładka opisywanej książki.
Jaskier
Kilka dni temu, pisząc o obecnym trendzie w „parodiowaniu” filmów, celowo nie wspomniałem o ubiegłorocznej produkcji pt. Wasza wysokość. Filmu, który właściwie powstał tylko po to, żeby obśmiać fantasy, jako gatunek i w zabawny sposób pokazać wady gier RPG. Odebrałem nawet wrażenie, że kilkukrotnie twórcy filmu puszczają oko, mówiąc Disneyowi, że sam nie jest bez winy.
W głównych rolach wystąpili James Franco, Danny McBride i Natalie Portman. Nie można im nic zarzucić, pozostaje tylko pogratulować dystansu do siebie (Portman dostała w 2011 Oscara). Bohater Franco jest odpowiednio bohaterski i pompatyczny, jak na księcia przystało, natomiast McBride bawi swoimi dąsami. Udało się uniknąć zbytniej polaryzacji tych dwóch bohaterów, obu darzymy sympatią, nie są ani idealni, ani źli do szpiku kości.
Sztampowa do bólu fabuła, aktorstwo na zadowalającym poziomie, liczne nawiązania do innych filmów i gatunku RPG – te słowa najlepiej opisują ten film. Polecam jednak głównie osobom lubiącym fantasy, gdyż to przede wszystkim do nich skierowany jest ten film.
Dochodzi do spotkania poprzedzonego piosenką „Summer Nights”, która niesie w sobie ogromną ilość pozytywnej energii. Trochę się kłócą, Sandy udaje, że zaczyna kręcić z piłkarzem, czy kim on tam był, potem się godzą, znowu się kłócą i ostatecznie się godzą. W międzyczasie przewija się wątek wielkiego wyścigu samochodowego, w którym, a przynajmniej tak to odebrałem, brały udział dwa samochody i konkursu tanecznego, który też przedstawiony jest zupełnie bez sensu, dodatkowo za przykazem dziewczyny Danny odnajduje się w lekkoatletyce.
Szczerze lubię styl Tima Burtona. Podobały mi się jego Batmany i boleję nad tym, że nie dane nam było zobaczyć trzeciej części od tego reżysera. Podobały mi się „Ed Wood”, prześmiewczy „Marsjanie atakują!” oraz kolorowy „Charlie i fabryka czekolady”. Zawiodłem się co prawda nieco na „Alicji w Krainie Czarów” i nie widziałem jeszcze „Mrocznych cieni”, o którym w Internetach można przeczytać wszystko, więc tak jakby trochę nie wiem, czego się spodziewać, ale generalnie mogę powiedzieć, że czuję te klimaty – oniryczność i baśniowość, które często dominują w filmach Burtona.
Niezwykle wrażliwy chłopiec po wielu latach trafia do pozornie idealnego miasteczka – wszystkie domy i samochody mają pastelowe kolory, wszyscy mężczyźni wyjeżdżają i wracają z pracy jednocześnie, a wszystkie kobiety spędzają dni na prowadzeniu domu i pilnowaniu piesków. Idealny jest kontrast wynikający z zestawienia pozornie dobrego świata ludzi z Edwardem, który momentalnie staje się lokalną sensacją.
Obecnie Hollywood wypluwa mnóstwo filmów oznaczonych słowem „parodia”. Śmiało można powiedzieć, że obecny styl tego typu produkcji ukształtował się wraz z pierwszym „Strasznym filmem” (2000), a następnie rozpoczął szaleńczy spadek z równi pochyłej. Dostaliśmy kontynuacje i masę filmów opartych na tym samym schemacie. I nie, nie są to dobre produkcje, „Totalny kataklizm” (niestety 2008, nie chodzi mi tutaj bowiem o film z Rowanem Atkinsonem) i „Wielkie kino” (2007) to filmy wręcz obrzydliwie złe, wyposażone przez chorych twórców w słabe, w większości dosyć prymitywne żarty. Podobno trzecia część „Strasznego filmu” jakoś się tam wybija na tle pozostałych, ale nie bardzo mam ochotę na sprawdzanie tego, gdyż mogłoby okazać się, że byłoby to kolejne zmarnowane półtora godziny.
Wczoraj widziałem „Młodego Frankensteina” (1974), który oczywiście parodiował wcześniejsze ekranizacje powieści Mary Shelley. Fabuła i momentami celowo przesadzona gra aktorska są świetne. Ci wszyscy wieśniacy mówiący z przesadnie „niemieckim” akcentem, postać asystentki naukowca, gagi, rewelacyjny Igor (w tej roli Marty Feldman) wszystko to współgra z całkiem zgrabnie poprowadzoną historią o przybyciu Fredericka Frankensteina do zamku jego przodków, gdzie zdolny naukowiec odnajduje zapiski dziadka, które pozwalają mu ożywić martwe ciało. Przełamuje początkową niechęć do szarlatańskich jego zdaniem praktyk i rozpoczyna eksperymenty.
Wszystko to obficie oblane jest sosem pastiszu i ironii, bo trzeba pamiętać, że horrory z lat ’30 z biegiem czasu zaczęły przypominać autoparodie, a po wyciągnięciu z nich wszystkiego, co można było wyciągnąć, musiały pójść w odstawkę, ustępując filmom o gigantycznych mrówkach (co związane było z obawą przed wojną atomową, wiecie – promieniowanie, szaleni naukowcy, te klimaty).
Gwoli ścisłości, Gra o tron to tytuł pierwszego tomu n-tomowej (przy n dążącym do nieskończoności) sagi fantasy autorstwa George’a R.R. Martina. W porównaniu do takiego Władcy Pierścieni, czy Sagi o wiedźminie pierwszym, co rzuca się w oczy, jest znacznie mniejszy nacisk kładziony na magię i elementy fantastyczne w ogóle. Owszem, magia, smoki etc. istnieją w tym uniwersum, lecz nie stanowią jego głównej części. To miejsce zajmują intrygi, krew i cycki. W różnej kolejności, zależnie od tego, oczami której postaci widzimy świat. Martin zastosował bowiem prosty podział na rozdziały dziejące się w różnych zakątkach wykreowanego przez niego świata, poprzez przypisanie ich do różnych bohaterów. Przez kilkanaście stron czytamy o wydarzeniach na mroźnej północy, by za chwilę przenieść się do leżącej na południu stolicy. Zabieg ciekawy i godny pochwały.
Mam jednakże z jego twórczością pewien problem. Zacznijmy jednak od początku.
A teraz czas na moją największą bolączkę związaną z tą sagą. Martin jest wredny. Zabija każdego bohatera, którego możemy polubić. Gdy w niezbyt zadowalający mnie sposób dowiedziałem się, kto ginie w drugim tomie, stwierdziłem, że nie, kurde koniec, olewam to. I stoi na półce książka, która kosztowała mnie przeszło pięć dych i nie mam na razie zamiaru jej przeczytać. Bo wiecie, przyzwyczajony jestem do sienkiewiczowskiego podejścia. W stylu: „O nie, mamy problem! Panie Zagłoba wymyślże pan jakiś fortel.” I Zagłoba wymyśla niesamowity fortel, który jakimś cudem udaje mu się wcielić w życie i zrealizować szczęśliwe zakończenie. Podobnie pisał/pisze (bo kto go tam wie z tą zapowiedzią kolejnej książki o wiedźminie) Sapkowski. „O nie, jesteśmy w lochu inkwizycji, któż nam pomoże, jutro egzekucja.” I zjawia się ktoś, kto wyciąga bohaterów z lochu. U Martina tego brakuje, ja wiem, że to wynika z przyjętej przez niego konwencji, o braku sprawiedliwości, o tym, że to nieprawda, że dobro zawsze tryumfuje, czy inny bullshit. Jest to oczywiście jakiś powiew świeżości (abstrahując od tego, że pierwszy tom został wydany w 1996 roku) w skostniałym gatunku fantasy, ale, na litość boską „Życie nas dosyć męczy, nie męczcie nas jeszcze w książkach”, że pozwolę sobie zacytować Sienkiewicza. Bo książki czyta się dla rozrywki.
Kilka dni temu zaliczyłem seans 
Abraham Lincoln… przez większość czasu jest niczym nieskrępowaną jazdą bez trzymanki z kilkoma niezwykle ciekawymi pomysłami, jak choćby samym faktem, że prezydent zajmował się walką z wampirami. To jest kurde genialne! Bardzo żałuję, że u nas nie powstało i jeszcze długo nie powstanie coś w stylu Józef Piłsudski: Pogromca wilkołaków. I nie chodzi tu nawet o kwestię sfinansowania filmu z gatunku akcja/fantasy, no bo u nas nie ma pieniędzy na tego typu produkcje – polskie kino najzwyczajniej w świecie nie jest jeszcze na etapie realizowania takich projektów. A szkoda, bo czasem dobrze by było obejrzeć jakąś nieszkodliwą głupotkę wyprodukowaną u nas.
Wampiry przedstawiono dosyć tradycyjnie, porzucając jedynie śmierć w wyniku wystawienia się na działanie promieni słonecznych. Także jest dobrze, no bo, hej! nie mogło by przecież aż 
Jak już pisałem, fabuła jest naprawdę głupia, ale – co trzeba zaznaczyć – świat przedstawiony nie zapada się pod własnym ciężarem, więc nonsensy jesteśmy w stanie wybaczyć. Wszak jest to film o Abrahamie Lincolnie, który za pomocą siekiero-strzelby* szlachtuje wampiry. Zachowuje wewnętrzną spójność i to jest plus. Za to dosyć mocno razi wykorzystywanie najbardziej oklepanych klisz w historii kina, autor scenariusza wybitnie się na tym polu nie popisał. Najwidoczniej cała kreatywność poszła na tytułowy koncept.
Niewiarygodnie głupia jest fabuła. Infantylizm historii przedstawionej w tym filmie również może być oznaką starzenia się, ale pamiętajmy, że w tamtych czasach powstały produkcje, które fabularnie sprawdzają się również dzisiaj.
Mniej więcej tak jakoś teraz następuje najgłupszy moment w całym filmie – bogowie przychodzą z pomocą i zsyłają Perseuszowi (który oczywiście jest tym faktem zdumiony) mechaniczną sowę, najprawdopodobniej będącą prototypem R2D2… To jest po prostu złe. Złe i głupie zarazem. Kto to kupi? Czym kierowali się autorzy scenariusza? Jaki to ma związek z mitologią grecką? Jaki to ma związek z jakąkolwiek mitologią?
Omnes et Nihilo 
