Plotki, ploteczki – Spider-Man w MCU

Po tym jak okazało się, że bujająca po internetach ponapisowa scena z Age of Ultron jest jednak dziełem grupki upartych i utalentowanych fanów (TA scena) do tematu Pająka w MCU wróciłem ponownie miesiąc później (KLIK) w tekście, w którym pisałem również o Civil War oraz Suicide Squad.

Znamy już odtwórcę głównej roli, jakieś tam informacje powoli do nas docierają, wiemy, że Spidey zadebiutuje we wspomnianym wyżej Civil War. Latino Review rzuciło ostatnio nieco światła na solową produkcję o przygodach Pająka i – wiadomo – trzeba patrzeć na to przez palce, gdyż wszystko może okazać się jednym wielkim zmyśleniem, napisanym pod marzenia fanów, ale przeczytałem dziś coś ciekawego, toteż postanowiłem zakręcić się wokół Spider-Mana raz jeszcze, mimo iż do premiery solowego filmu jeszcze kupa czasu, a i na debiut tego bohatera przyjdzie nam czekać jeszcze kilka miesięcy.

Obrazek, który linkują ostatnio wszystkie portale i fanpejcze poświęcone nerdowskiej tematyce, nie jest co prawda oficjalnie opublikowanym projektem kostiumu, ale tajny informator donosi, że grafika ta jest bliska ostatecznemu wyglądowi stroju Spider-Mana.
Nie mam pojęcia, ile w tym prawdy, ale taki kostium bardzo mi się podoba.

Po pierwsze – wygląda na zrobiony przez nastolatka w piwnicy z tego, co akurat było pod ręką. Taki improwizowany styl sprawdził się w serialu Daredevil i ma dużo sensu – skąd oni niby mieliby brać te wymyślne kostiumy? No i też jakoś się to łączy z samozwańczością tych bohaterów. S.H.I.E.L.D. nie jest w stanie monitorować każdego człowieka obdarzonego mocami, odkąd poszło w rozsypkę i musi pozbierać się do kupy, więc ci wychodzą na ulice, by pomagać ludziom na własną rękę i nikt ich za tę rękę nie złapie i nie zahamuje superbohaterskich zapędów.

Po drugie – w stworzeniu wypasionego stroju może maczać palce Stark. Być może kostium będzie kartą przetargową, dzięki której niedoświadczony Peter miałby dołączyć do #teamTony. W komiksach był obecny podobny motyw, ale oczywiste jest, że nie sposób przełożyć go jeden do jednego na taśmę filmową. Z różnych przyczyn – między innymi dlatego, że Parker nie jest jednym z popularniejszych herosów z bagażem doświadczeń, a nastolatkiem, który dopiero rozpoczął karierę zamaskowanego stróża prawa. Możliwe, że Stark będzie próbował wesprzeć go technologią, by ten chętniej stanął po jego stronie w superbohaterskim konflikcie. Jakże musiałby być zdesperowany, by wykorzystywać dzieci w starciu z Rogersem.

***

Drugim zdjęciem, chyba nawet istotniejszym – a na pewno wywołującym więcej zamieszania – jest to, rzekomo przedstawiające listę aktorów, którzy zaliczą występ w filmie o Spider-Manie w 2017 roku.
Jeżeli nie okaże się jutro, że to wszystko ściema, to mamy tu dwie ważne informacje odnośnie tego filmu – Vulture i Scorpion jako wrogowie i Hugh Laurie jako redaktor Daily Bugle J. Jonah Jameson.
Ta para trepów do bicia dobrze by się nadała do pierwszego filmu z serii – nie było ich jeszcze na ekranie, a moim zdaniem obaj pasują do historii o młodzieżowym Pająku. W końcu Toomes swego czasu zajmował się wysysaniem energii witalnej, żeby się odmłodzić, a nastoletni i obdarzony nadludzkimi mocami Peter stanowiłby dla niego idealny cel. Natomiast Scorpion został niejako stworzony przez Jamesona do złapania Spider-Mana. Jakoś łatwo przychodzi mi wyobrazić sobie, że pierwsze, co robi ten gość po pojawieniu się w mieście nowego herosa, jest próba złapania go, nawet kosztem powołania do życia innego nadczłowieka.
No i sam Jameson – ciężko dzisiaj wyobrazić sobie, by ktoś mógł zastąpić w tej roli J.K. Simmonsa, który ponoć jeszcze niedawno wyrażał chęć powrotu do postaci choleryka-naczelnego nowojorskiej gazety, aczkolwiek jeśli włodarzom Marvela zależy na odcięciu się od poprzednich filmów, to wybór innego aktora jest raczej konieczny. A nuż serialowy doktor House pokaże, na co go stać i pociągnie tę role równie pięknie co jego poprzednik.

***

Póki co, pozostajemy w sferze domysłów i możemy tylko liczyć na to, że coś nam łaskawie wyjawią. Troszkę to wszystko na razie brzmi zbyt pięknie, więc podchodzę do tego z rezerwą, ale z drugiej strony jest w tym sporo sensu, dlatego też dzisiaj postanowiłem o tym napisać.
Co Wy myślicie? A może Waszym zdaniem kolejny reboot jest zbędny?

Jaskier

PS Jeśli jeszcze nie czytaliście, to tutaj możecie sprawdzić, co myślę o poprzednich filmach o Spider-Manie:
Trylogia Raimiego
The Amazing Spider-Man
The Amazing Spider-Man 2

 

 

Read Full Post »

Marvel zdecydowanie w formie. „Ant-Man”

Po Age of Ultron, co do którego miałem sporo uwag i zażaleń, mimo iż ogólnie film nie był dla mnie ultrarozczarowaniem, następną w kolejce produkcją ze stajni Marvela jest Ant-Man. Koncept człowieka, który może zmniejszać się do rozmiarów owada i wydawać rozkazy mrówkom był dla wielu osób aż nazbyt kuriozalny, przez co tytułowy bohater często padał ofiarą żartów internetowych znafcuf Wszechrzeczy. Ja jestem w jakimś tam stopniu zaznajomiony i nieco się orientuję, więc zdawałem sobie sprawę, że istnieją jeszcze bardziej absurdalne postacie, a sam Ant-Man wcale taki beznadziejny nie jest. Wręcz przeciwnie – w jednej z kreskówek był moją ulubioną postacią.
Wieści o odsunięciu od projektu Edgara Wrighta jakoś niezbyt mnie przejęły. Widziałem od niego Scott Pilgrim vs. the World i Wysyp żywych trupów i jak sami wiecie, moją ulubioną komedią z zombie jest Zombieland.
Także więc tego – na dzień seansu wybrałem wtorek, bo taniej. Obejrzeliśmy, przednio się ubawiliśmy i gorąco polecam. Zaraz wytłumaczę dlaczego.

***

Głównym bohaterem filmu jest Scott Lang. Niczym Franz Maurer w drugiej części Psów wychodzi na początku z więźnia i wsiada do vana swojego kolegi Paco*- latynoskiego złodzieja – który od tej pory będzie pełnił funkcję rzucającego słabymi żartami pomagiera. Scott spędził za kratami kilka lat za robinhoodowanie – korporacja oszukiwała klientów, więc Scott oszukał korporację i oddał bezczelnie zrabowane pieniądze ludowi. Oprócz tego, że jest specem od łamania zabezpieczeń oraz wchodzenia tam, gdzie wchodzić nie powinien, gdyż go nikt tam nie chce, trzeba o nim wiedzieć tylko, że bardzo kocha swoją małoletnią córeczkę Cassie – najurokliwsze stworzenie po tej stronie Bifrostu. Nasz ekswłamywacz próbuje ułożyć sobie życie, ale po odsiadce w pace nie jest o to łatwo, toteż krok po kroku wplątuje się w intrygę, która zagraża bezpieczeństwu świata.

Paul Rudd sprawdza się w powierzonej mu roli wybornie. Jest sympatyczny i łatwo można zrozumieć kierujące nim motywy. Jednocześnie jest bardzo ludzki, zwyczajny – w porównaniu do członków Avengers. W pierwszej chwili pyta nawet, po co się angażować, dlaczego po nich nie zadzwonić? W tym właśnie dialogu scenarzyści sprytnie odpowiedzieli na to pytanie, które przy okazji każdego solowego filmu zadają internauci. Wracając jeszcze do Scotta, to, że motorem napędowym jego działań jest jego córka, dużo daje. On po prostu chce, żeby świat, w którym przyjdzie jej dorastać był bezpieczny.

Bardzo istotny dla filmu, jak również całego MCU, jest także bohater grany przez Michaela Douglasa. Doktor Hank Pym jest typem nieco zrzędliwego, aroganckiego oraz pewnego siebie naukowca, lecz nie można o nim powiedzieć, że to kopia lub choćby wariacja na temat Tony’ego Starka. Pan Douglas robi wspaniałą robotę, wcielając się w tego skrywającego mnóstwo sekretów geniusza. Jednocześnie taki Hank Pym jest niebywale bliski mojej idealnej wersji tej postaci – nie bije żony i nie chce za wszelką cenę zwalczać zbrodni. Istnieją granice, których nie przekroczy.

Hank Pym sprzymierza się z włamywaczem, by zaplanować skok, który pozwoli zachować bezpieczeństwo na świecie. Wynalazek doktora, którego sekretu strzegł przez ostatnie kilkadziesiąt lat, został odtworzony i wkrótce ręce położy na nim ten, kto zapłaci najwięcej.

Prócz tego całego skoku (w końcu to heist movie) ciężar fabuły spoczywa na relacji dr. Pyma z jego córką – Hope – oraz uczniem i spadkobiercą – Darrenem Crossem (Corey Stoll). W obu przypadkach mamy do czynienia z czymś w rodzaju ojcowsko-mentorskiej roli Pyma, której nie był w stanie podołać.
W stosunku do córki jest to niejako zrozumiałe i w filmie mamy aż dwie sceny „przebaczania” – bardzo ciekawie i sprytnie podrasowane, by pasowały do tonu produkcji. Bo wiecie, czasem oglądamy coś na ekranie i czujemy, że jest to zbyt melodramatyczne, pasuje do komedii jak pięść do nosa. Natomiast tutaj zostało to w odpowiednim momencie ucięte w taki sposób, że nie czułem zażenowania zachowaniem bohaterów, a jednocześnie widziałem, że w ich życiu doszło do jakiejś zmiany. Bardzo miło zaskoczenie.
Z kolei z Crossem jest inaczej. Pym odsunął go, gdy zorientował się, że jego uczeń jest niebezpieczny. Teraz bezwzględny naukowiec pragnie pokazać światu, a przede wszystkim swojemu mentorowi, ile jest warty, gdyż czuje, że ten nim gardzi i nie docenia jego osiągnięć. Niby szaleńcy-naukowcy nie są czymś nowym w MCU, ale akurat ten mnie nie raził. Nie wybija się jakoś, ale też nie reprezentuje tak niskiego poziomu, jak często w przypadku złoczyńców tej serii bywa.

Mimo iż jest to solowy film o mało popularnej postaci, to jest silnie osadzony w MCU. Produkcja rozpoczyna się krótką sceną w 1989 roku, później również mamy nawiązania do przeszłości – Ant-Man rozszerza to uniwersum, wypełniając puste dotąd lata wydarzeniami, postaciami i – co ważniejsze – superbohaterami. Być może dostaniemy jednak kiedyś sezon Agent Carter rozgrywający się w latach ’80, w którym to pierwsza ekipa superbohaterów będzie walczyć na froncie Zimnej Wojny po stronie Stanów Zjednoczonych. Takie tam moje małe marzenie. Choćby jeden taki odcinek retro Agents of S.H.I.E.L.D. <3
Bardzo miły jest również epizod jednej z postaci, która zadebiutowała kilka filmów temu. Niby wiedziałem, bo pojawił się specjalny zwiastun zawierający w tytule jej pseudonim, ale została włożona do fabuły w tak rozbrajająco sympatyczny sposób, że z miejsca mnie ten występ i relatywnie krótka scena kupiły.

W zasadzie jedynym zgrzytem jest krótki czas szkolenia Scotta – w ciągu kilku dni musiał nauczyć się obsługiwać kostium i porozumiewać się z mrówkami. Ale wiecie, można przymknąć na to oko. Fajny, niedzisiejszy montaż do tego zrobili.

***

Zdecydowanie polecam.
Było śmiesznie, sympatycznie i na luzie. MCU zostało rozbudowane, nowe postacie są ciekawe i dobrze zagrane, w zasadzie brak większych zgrzytów. Czegóż chcieć więcej?
No chyba tylko tyle, by następne filmy z tej serii trzymały taki poziom. :D

Jaskier

*Tak naprawdę Luis, ale ja będę mówił na niego Paco.

Read Full Post »

Powrót Króla? – „Jurassic World”

Sorka, za nieobeność, ale #studia i inne takie mocno zaprzątały mi ostatnio głowę. No ale wracam i to od razu z przytupem, ponieważ z tekstem o Jurassic World, który widziałem w kinie w weekend premiery, gdyż nie wyobrażałem sobie, że mogę takie wydarzenie odpuścić. No i – trochę o dziwo – ubawiłem się przednio. Co ciekawe, fanatyczne wręcz oddanie oryginałowi nie jest niezbędne, by cieszyć się tym filmem – byłem na seansie z dziewczyną, która nigdy nie widziała filmu Spielberga(sic!). Jednak jej też się podobało, toteż wychodzi na to, że twórcy dokonali niemożliwego – spod ich rąk wyszła produkcja, która usatysfakcjonować potrafi miłośnika Parku Jurajskiego i kogoś, kto ma zupełnie neutralne podejście do tej marki.

Najważniejszą różnicą między tym filmem a poprzednikami jest to, że akcja dzieje się w uruchomionym już parku. Udało się jakoś załagodzić kwestie prawne, znaleźli się sponsorzy, naukowcy nie odmówili współpracy i przechrzczony na Jurassic World obiekt funkcjonuje w najlepsze, bawiąc i fascynując tysiące zwiedzających każdego dnia,  lecz pamięć tragedii sprzed dwóch dekad jest wciąż żywa, na wyspie można znaleźć pozostałości po oryginalnym parku, np. w postaci niszczejących budynków.

Film w ogóle w moim odczuciu funkcjonuje jako hołd dla dzieła Spielberga. Trochę tak, jakby fani chcieli wziąć coś z tego filmu i dodać od siebie coś nowego. Po części się to udaje, gdyż taki atak pterozaurów na centrum parku robi megawrażenie, próby tuszowania tego, co się dzieje na wyspie także oceniam na plus, nawet ten lekko kiczowaty fragment z planem wykorzystania dinozaurów w celach militarnych był fajny, gdyż był czymś nowym w tej serii, mam jednak wrażenie, że scenarzysta zbyt mocno lubił Park Jurajski i całe to bieganie dzieci po dżungli, ponieważ często do tego wraca, mimo iż mógłby się w ogóle obejść bez tego elementu. Na obronę dzieciaków pojawia się natomiast fakt, iż rzeczywiście potrafią coś zrobić, zamiast stać obok i czekać, aż do pomieszczenia wpadnie raptor i wszystkich pozabija.

W trakcie seansu nie mogłem się również oprzeć wrażeniu, że twórcy odparli zarzuty internautów, jakie pojawiały się przed premierą. Jest mowa o tym, że wszystkie stworzenia na wyspie są krzyżówkami, mutantami, więc zmiksowanie genów kilku gatunków stanowi w pewnym sensie naturalny krok w dalszym rozwoju idei. Główny bohater nabija się również z nazwy, jaką nadano nowemu stworowi, a która została wybrana na podstawie analiz i badań rynku, jak dzieje się to w istniejących korporacjach.
Problem jest jedynie z efektami specjalnymi. Animatronika ma bardzo ubogą reprezentację – teraz pamiętam tylko tego zdychającego zauropoda (czyli jest słabo, skoro po miesiącu od wizyty w kinie pamiętam tylko jednego chorego dinozaura, a z pierwszego filmu do tej pory sceny znam na pamięć), natomiast CGI momentami nie daje rady. Nie chcę pisać, że dwadzieścia lat temu wyglądało lepiej, autorzy takich komentarzy zawsze jawią mi się jako wielkie snoby.

Jeśli chodzi o bohaterów, to Chris Pratt robi robotę. Wciąż nie widzę nic złego w tym, by grał podobne role, skoro mu to wychodzi. Eisenberg robi to samo i to od dobrych kilku lat, żeby nie szukać przykładów w filmach Lucasa i Spielberga sprzed kilku dekad. Trzymam za jego dalszą karierę kciuki.
Bryce Dallas Howard jest jakaś taka roztrzepana i trochę ciężko uwierzyć, że na co dzień prowadzi taki ogromy park rozrywki. Ale potrafi być klasyczną damą w opresji i jednocześnie od czasu do czasu dać sobie radę sama, więc spoko. Co prawda chodzenie w szpilkach po dżungli jest z dupy wzięte i nie ma sensu, no ale to chyba w ogóle najpoważniejszy zarzut, jaki mam wobec tej produkcji.
Vincent D’Onofrio gra postać z kina z lat ’80, którą ktoś pokręcił jeszcze mocniej – zrobił z niej szwarccharakter z kreskówki. To jest ten właśnie poziom parodiowania wręcz motywu złego wysłannika jeszcze źlejszej korporacji, która chce zdobyć fortunę na kontraktach z wojskiem.

***

Ogólnie polecam. Moim zdaniem jest to druga pod względem jakości część tej serii.
Zastanawia mnie tylko, jaki mają plan na sequel, bo skoro Jurassic World zmierzy się w box office’ie w starciu o tytuł lidera 2015 roku z siódmym epizodem Gwiezdnych wojen, powstanie kontynuacji jest pewne.

W każdym razie – idźcie i cieszcie się z oglądania tego wszyscy.

Jaskier

PS Zakończenie tego filmu wygrywa wszystko.

Read Full Post »