Strażnicy Galaktyki to znakomity film, ścisła czołówka tegorocznych popcornowych produkcji, gdyby mnie ktoś pytał. A skoro to czytasz, to najwyraźniej z jakiegoś powodu interesuje Cię moje zdanie, więc kontynuuj czytanie, by rozdowiedzieć się, dlaczego film ten mi się podobał.
Z racji tego, że jest aż kilka miesięcy po premierze, to nawet jeśli nie oglądaliście filmu, znacie ogólny zarys fabuły – potoku memów i żartów nie dało się bowiem swego czasu ominąć. Anonimowi w świadomości niedzielnych miłośników komiksów bohaterzy zalali portale społecznościowe oraz stronki z wszelakiej maści i jakości dowcipasami i śmiało wkroczyli do mejnstrimu, z miejsca stając się rozpoznawalnymi na równi z dotychczasowymi tuzami MCU – Tony’m Robertem Starkiem Downeyem, najseksowniejszym mężczyzną Wszechświata Thorem lub powszechnie uwielbianym przez publikę Lokim Hiddlestonem. Jeśli jednak kogoś to ominęło (w co wątpię, gdyż będąc osobą zainteresowaną tematem, nie sposób było nie naoglądać się najróżniejszych materiałów związanych z tym filmem, ale zrozumcie mnie – też chcę rzucić żartem o „nowych”, „lepszych” Gwiezdnych wojnach) – grupka składająca się z dwóch najemników, złodzieja, zabójczyni oraz psychopaty nieogarniającego metafor ratuje kosmos. Cały.
Główną zaletą tej produkcji są bez dwóch zdań bohaterowie. Jasne, efekty specjalne (klasyczne zmiksowane z CGI – istny majstersztyk) są świetne, ważne i w ogóle, lecz my aż za dobrze wiemy, że nie potrafią zastąpić ciekawych postaci, których losy chce się śledzić i którym chętnie kibicujemy. A do grona takich należy zaliczyć tytułową ekipę. Składa się ona z porwanego pod koniec lat ’80, wychowywanego przez kosmicznych oprychów Ziemianina – Petera Quilla, wysłanej za nim zabójczyni Gamory, dwóch łowców nagród: Rocketa (zmutowanego szopa) i Groota (humanoidalnej rośliny) oraz Draxa – żyjącego pragnieniem zemsty niezbyt elokwentego osiłka. Ta piątka tworzy niesamowitą mieszaninę, co chwila wybuchającą żartem lub zabawnym dialogiem. Złote jest to, że „drużyna” formuje się z konieczności w więzieniu o zaostrzonym rygorze, gdzie znajdują się wszyscy jej członkowie. Kruchy sojusz zawiązany przede wszystkim z chciwości przeradza się we wspaniałą przyjaźń w dość, powiedzmy, naturalny sposób. Na tej zasadzie, że stopniowe zmiany w relacjach między poszczególnymi postaciami są wiarygodne, a nie dlatego, że szop pracz z karabinem i gadające drzewo wyglądają obok siebie normalnie lub zwyczajnie. Dialogi są napisane oraz zagrane naturalnie, bez krzty sztuczności (zbyt) często pojawiającej się w popcornowym kinie. Dość powiedzieć, że nawet jeśli pojawia się coś na kształt patetycznej przemowy, to jest to w jakiś kompletnie odwrotny sposób skwitowane, przez co całość wypada niewymuszenie. Tak jakby po słowach prezydenta w Dniu Niepodległości ktoś wstał i powiedział, że przecież to misja samobójcza.
Największą bolączką tej produkcji są czarne charaktery. Przyjrzyjmy się więc trzem pojawiającym się na ekranie postaciom, których marzeniem jest wysadzenie kosmosu w kosmos. Na pierwszy ogień idzie Nebula, która jest adoptowaną córką Thanosa i miszczynią walki. Jej rola sprowadza się głównie do miszczowskiego walczenia, jej cele zostają jedynie zasygnalizowane, potem wszystko się urywa. James Gunn obiecał pociągnąć jej wątek w kontynuacji. Skoro już został wymieniony, to skupmy się na nim chwilę – Thanos. Jego rola polega z kolei na siedzeniu na kosmicznym krześle i byciu groźnym. Linkowałem wczoraj filmik z kanału HISHE, tam został kapitalnie podsumowany, nie trzeba nic dodawać – miał nas jedynie nakręcić na zaplanowany na 2018 i 2019 finał trzeciej fazy, czyli Infinity War. Natomiast głównym szwarccharakterem jest Ronan Oskarżyciel, przedstawiciel rasy Kree, który jest opętany rządzą zemsty i zrobi wszystko, byleby jej dokonać, wliczając w to współpracę z Thanosem. I to tyle. Jest strasznie, okropecznie zdenerwowany, bo coś tam się kiedyś stało i chce wszystkich zabić. Dlaczego Loki wypadł lepiej od niego? Przecież można wskazać kilka łączących ich cech. Loki nie chciał anihilacji całego świata. Chciał wymierzyć policzek bratu, zdobywając Ziemię, do której Thor jest przywiązany. Dla mnie to o wiele sensowniejsze od upartego dążenia do wybicia miliardów istot, bo tak.
Jest również jeszcze jeden ważny aspekt związany z GotG – film Jamesa Gunna rozszerza MCU o kosmos, inne galaktyki etc. Następnym razem, robiąc sobie powtórkę i oglądając po raz kolejny Iron Mana 3 lub Winter Soldier, będziemy zdawać sobie sprawę z tego, że w gruncie rzeczy sytuacja na Ziemi nie ma wpływu na losy Wszechświata. Obie części przygód Thora oraz Avengers jakoś mi tego tak dobitnie nie uświadomiły, chociaż dostrzegłem wpływ tego faktu na postać Starka. Nie mogę się doczekać, aż ujrzę miny Mścicieli, kiedy to zorientują się, że nie dość, że kosmici mogą zaatakować Ziemię, to grozi jej to również ze strony demonów oraz innego magicznego tałatajstwa.
Zdecydowanie polecam, świetnie się bawiłem podczas oglądania, co najmniej tak samo dobrze, jak ekipa tworząca film. Nie jest to produkcja bez wad, ale naprawdę ciężko wskazać jakąś tegoroczną premierę, która byłaby lepsza.
Jaskier
PS Grę słów, będącą odwołaniem do Watchmen, ukradłem od kogoś, ale nie mogę namierzyć tego bloga. Mam go w zakładkach na komputerze w domu, więc za tydzień wrzucę link.
Muszę cię zmartwić – ta gra słów jest bardzo stara. Nawet starsza niż ja i Ty:
http://en.wikipedia.org/wiki/Quis_custodiet_ipsos_custodes%3F
Wiem. Czytałem dodatki do „Watchmen”. Chodziło mi o spolszczenie.
Twoje jest uroczo fristajlowe.
No właśnie nie moje. :(
Gdzieś to przeczytałem, tylko nie umiem teraz znaleźć.
Gógyl serczing master rejs:
Jakie to smutne :(
Jaskier pisze: Chciałbym mieć kumpla, z którym mógłbym pogadać o komiksach i mieć tego typu rozkminy.
Nie, spoko.
Mam dziewczynę, a zawsze lepiej mieć dziewczynę niż kumpla, z którym gada się o komiksach.
Ale dziękuję za troskę. ;)
Jednakowoż pamiętaj, że żadna dziewczyna nie da Ci tego, co dać Ci mogą klocki lego!
Z drugiej strony żadne klocki LEGO nie dadzą Ci tego, co może Ci dać dziewczyna.
A że urocze, no to wiadomo – jakby nie było, to bym nie skorzystał.
[…] Chris Pratt za rolę Petera Quilla aka Star-Lorda w filmie Strażnicy Galaktyki […]
[…] Strażnicy Galaktyki (01.08.2014r.)Do czasu premiery tej produkcji. James Gunn, reżyser kina klasy B, autor scenariuszy do Świtu żywych trupów Snydera oraz dwóch części Scooby-Doo, został wpuszczony na „salony” i dokonał cudu. Z komiksu, który obchodził 2,7% maniaków tego medium, zrobił film, który zarobił kilkaset milionów (a pewnie drugie tyle zarobiły gadżety). Ludzie pokochali żywiołowego Chrisa Pratta oraz gadającego szopa o głosie już wcześniej kochanego Bradleya Coopera (jak na ironię obaj byli/są typowani na nowego Indianę). I co się dziwić? Strażnicy Galaktyki to bardzo solidny blockbuster. Niepozbawiony wad, lecz wciąż bardzo solidny. Gunn potrafił połączyć luz, klimat minionej epoki, wyważoną porcję kiczu, świetną ścieżkę dźwiękową, scenografię i efekty specjalne, wszystko to zmiksować i zrobić z tego coś złotego. Miejmy tylko nadzieję, że druga część ustrzeże się błędów swojej poprzedniczki (przede wszystkim przeciwnicy – byli kiepscy) i będzie filmem jeszcze bliższym ideałowi. […]